Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας απ΄ το Α.Π.Θ.), Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων

Πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες για βιαστικούς αναγνώστες. Μέσα στη βιασύνη και την τύρβη της καθημερινότητάς μου είναι ο μοναδικός τρόπος να έρχομαι σε επαφή με τη λογοτεχνία που τρέφει το εσώτερό μου είναι. Το διάβασμα με εκτονώνει και με τονώνει, παράλληλα, για ν? αντιμετωπίσω την επερχόμενη λαίλαπα της «δουλειάς»? Ευτυχώς για μένα, ζυμώθηκα μαζί του από πολύ μικρή ηλικία. Απ΄ τα πιο τρυφερά μου χρόνια η ανάγνωση υπήρξε το καταφύγιό μου, η διαφυγή μου, το ταξίδι μου από μια πραγματικότητα που ποτέ δε με «κάλυπτε», που ποτέ δε μου ήταν αρκετή? Πάντα ήθελα, ποθούσα βαθιά, να γεύομαι το παραπάνω, την πολυτέλεια της τέχνης της αφήγησης, που ενώ κάποτε ήταν ανάγκη των ανθρώπων, σε προφορικό, έστω, επίπεδο πολιτισμού, ήδη στα χρόνια της νεότητάς μου(δεκαετία του 1980) άρχιζε να ωχριά μπροστά στην επέλαση του πολιτισμού της «εικόνας». Προσπαθώντας σήμερα και εκ των υστέρων να εξηγήσω το σύνθετο αυτό φαινόμενο μ΄ έναν λιτό και τελείως αφαιρετικό τρόπο, θα το απέδιδα στον άκρατο καταναλωτισμό που δικαιώνει τη βιωμένη στιγμή της ζωής μας ως έκλαμψη ηλεκτρονικής, ψηφιακής εικόνας? Continue reading →