μια μελέτη από την κ. Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας απ΄ το Α.Π.Θ.), Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων
Η αντίληψη ότι ο φασισμός θα πρέπει κατά κύριο λόγο να κατανοηθεί ως φορέας «του καπιταλισμού» ή των «μεγάλων επιχειρήσεων», του «χρηματιστικού καπιταλισμού», του «κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού», ή οιουδήποτε λογικού συνδυασμού των παραπάνω, είναι μια από τις πιο παλιές και πιο διαδεδομένες ερμηνείες, και για πολλές δεκαετίες χρησίμευσε ως η επίσημη θεωρία του κομουνισμού για το φασισμό.
Αν και αργότερα οι διαφωνούντες ή οι πιο κριτικοί κομουνιστές θα προσέφεραν διεξοδικότερες και πιο επεξεργασμένες θεωρίες, η «θεωρία του φορέα» υιοθετήθηκε από την Τρίτη Διεθνή το 1924 ως η επίσημη ερμηνεία του φασισμού (και του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού) και κωδικοποιήθηκε επίσημα το 1935 στον ορισμό του φασισμού ως «ανοικτής τρομοκρατικής δικτατορίας των πιο αντιδραστικών, πιο σοβινιστικών και πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου». Οι κυριότεροι Δυτικοί μαρξιστές υποστηρικτές αυτής της αντίληψης στη δεκαετία του ?30 ήταν ο Ρ. Πάλμε Ντατ και ο Ντανιέλ Γκερίν.
Άμεσα συναρτημένη με την κομουνιστική αντίληψη του φορέα ήταν η έννοια ενός είδους «παν-φασισμού», που θεωρούσε ότι αφότου ο φασισμός παρουσιάστηκε ως όργανο του χρηματιστικού κεφαλαίου, όλες οι άλλες δυνάμεις που «υπηρετούν» τον καπιταλισμό ήταν επίσης «αντικειμενικά φασιστικές». Σ? αυτές φιγουράριζαν όχι μόνον όλες οι δεξιές αυταρχικές δυνάμεις και καθεστώτα, αλλά επίσης, περισσότερο προεξάρχοντες και ύπουλοι, μάλιστα, αυτοί, οι σοσιαλδημοκράτες που στα δημοκρατικά συστήματα «συνεργάζονταν» με τις καπιταλιστικές δυνάμεις. Έτσι, ήδη από το 1924, οι σοσιαλιστές έγιναν «σοσιαλφασίστες» – που αντικειμενικά ήταν οι πιο επικίνδυνοι «φασίστες» από όλους διότι υποτίθεται ότι αντιπροσώπευαν τους εργάτες. Διαβάστε περισσότερα…