από τη μαθήτρια του Α2 Κυριάκου Στεφανία 

στα πλαίσια του προγράμματος Δημιουργικής Ανάγνωσης και Γραφής σχολ. έτους 2013-14

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Αμαλία Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, διευθύντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων

Πέρυσι το καλοκαίρι πήγαμε ένα μήνα διακοπές στην Κρήτη. Αφού επιστρέψαμε από την Κρήτη μείναμε στο χωριό μου, τη Φωτάδα .

Κάθε μέρα , εγώ και ο παππούς μου πηγαίναμε για ιππασία με το άλογό μου. Πηγαίναμε στο σπίτι του παππού και παίρναμε το άλογο. Του βάζαμε τη σέλα του και το χαλινάρι. Έπειτα πηγαίναμε βόλτα στην περιφέρεια ώσπου να κουραστούμε.

Ένα πρωινό , το άλογο ξεδέθηκε και έφυγε από το σπίτι του παππού μου .Μόλις ξύπνησα χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο παππούς . Μου είπε πως εκείνη την ημέρα δεν θα έκανα ιππασία γιατί το άλογο είχε φύγει από το σπίτι και δεν ήξερε που είχε πάει. Έτσι ντύθηκα και πήγα μαζί με τον παππού και τον μπαμπά μου να ψάξουμε για το άλογο. Όμως δεν τον βρήκαμε και είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε μήπως του συνέβη κάτι. Την επόμενη μέρα πήγαμε πάλι για ψάξουμε το άλογο . Αυτή τη φορά όμως φτάσαμε πιο μακριά αλλά και πάλι δεν το βρήκαμε . Είχαμε απογοητευτεί και δεν ξέραμε τίποτε για το που ήταν και αν ήταν καλά. Όμως δεν σταματήσαμε να ψάχνουμε . Συνεχίσαμε για πολλές μέρες , μα και πάλι δεν το είχαμε βρει. Υποθέσαμε πως μας το είχαν κλέψει και του είχαν κάνει κακό.

Μετά από μια βδομάδα πήγαινα βόλτες με το ποδήλατο μαζί με την ξαδέρφη μου, γύρω από το χωριό. Κάναμε πολλές βόλτες και τελικά αποφασίσαμε να πάμε στο γήπεδο για να παίξουμε μπάσκετ . Ήμασταν πρωταθλήτριες στο μπάσκετ! Μετά από κάποια ώρα πήγαμε στο σπίτι της και παίξαμε στον υπολογιστή. Κατά τις 9:00 πήγα στο σπίτι μου .

Το επόμενο πρωί πήγαμε και πάλι για να ψάξουμε το άλογο, μα και πάλι δεν το βρήκαμε. Έτσι αποφασίσαμε να το ξεχάσουμε και να μην ξαναψάξουμε γι αυτό. Έτσι κι έγινε . Μα εγώ δεν μπορούσα να ξεχάσω το άλογο τόσο μα τόσο εύκολα και συνέχισα τις έρευνές μου και δικαιώθηκα .

Οι μέρες περνούσαν , το άλογο είχε εξαφανιστεί για τα καλά και όλοι μας προσπαθούσαμε να το ξεχάσουμε. Μόνο εγώ δεν σταμάτησα να το σκέφτομαι και συνέχισα τις έρευνες μου. Έκανα πολλές υποθέσεις για το που μπορεί να είχε πάει. Νόμιζα πως είχε φύγει γιατί μάλλον δεν του φερόμασταν και με τον καλύτερο τρόπο ή ότι εγώ του είχα κάνει κάτι και δεν επιθυμούσε να ξαναγυρίσει κοντά μου.

Ξάφνου μια μέρα καθώς έκανα βόλτες με το ποδήλατό μου είδα έναν κύριο ψηλό με μαύρο μουστάκι να κρατάει ένα άλογο σαν το δικό μου. Τον ακολούθησα και κατάλαβα πως πήγαινε σε ένα στάβλο όπου υπήρχαν πολλά άλλα όμορφα και μεγάλα άλογα . Γύρισα στο σπίτι μου χαρούμενη με την ανακάλυψη που είχα κάνει . Το είπα στον μπαμπά και τη μαμά μου μα δεν με πίστευαν και έλεγαν πως ήταν κάποιο κακό όνειρο γιατί αγαπούσα πολύ το άλογό μας . Αφού δεν με πίστευαν οι γονείς μου αποφάσισα να πάω στο σπίτι του παππού μου και να του πω αυτά που είχα ανακαλύψει .Εκείνος με πίστεψε και με άφησε να του δείξω το δρόμο.

Όταν φτάσαμε , του έδειξα εκείνο τον κύριο που είχα παρακολουθήσει . Μόλις μπήκαμε μέσα στο στάβλο, είδαμε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο για ζώα ο οποίος έμοιαζε με το φυσικό τους περιβάλλον. Μαγευτήκαμε ! Ξάφνου ήρθε κοντά μας ο ψηλός κύριος με το μουστάκι . Μας ρώτησε αν θέλαμε να αγοράσουμε κάποιο ζώο και εμείς του απαντήσαμε θετικά . Ακόμη του είπαμε πως ψάχναμε ένα άσπρο άλογο κάπως μεγάλης ηλικίας για να μπορώ να κάνω ιππασία εύκολα και χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να πέσω από αυτό. Μας έδειξε πολλά άλογα , αλλά κανένα δεν ήταν το καλό μου άλογο. Τελικά μας έδειξε ένα που του έμοιαζε αρκετά μα δεν ήμασταν σίγουροι. Τον ρωτήσαμε για το όνομα του αλόγου μα δεν το ήξερε γιατί απ? ότι μας είπε το είχε βρει πριν από λίγη ώρα και δεν ήξερε αν θα το κρατούσε .

Αμέσως έκανα νόημα στον παππού μου , για να καταλάβει ότι ήταν το άλογό μας! Έτρεξα προς το μέρος του και το αγκάλιασα . Τότε ο κύριος με το μουστάκι έμεινε έκθαμβος . Αμέσως ο παππούς μου έσπευσε να του εξηγήσει και τελικά μας το έδωσε πίσω.

Γυρίσαμε σπίτι .Εγώ ήμουν επάνω στο άλογο και ο παππούς μου μέσα στο αυτοκίνητο να μας δείχνει το δρόμο του γυρισμού .Μόλις μας είδε η μαμά μου , μολονότι φοβήθηκε που ήμουν επάνω στο άλογο , χάρηκε που το είχαμε βρει. Ο μπαμπάς μου έκθαμβος έτριβε τα μάτια του γιατί πίστευε πως δεν θα το ξαναβρίσκαμε ποτέ .

Έπειτα κάναμε μια συζήτηση για το πώς είχαμε βρει το άλογό μας . Η μαμά και ο μπαμπάς φανερά μετανιωμένοι που δεν με είχαν πιστέψει μου ζήτησαν συγγνώμη. Εγώ τους είπα πως δεν πείραζε και ότι σημασία είχε ότι βρήκαμε το αλογάκι μας . Έτσι κάθε πρωί , για το υπόλοιπο καλοκαίρι , κάναμε ιππασία μαζί με τον παππού μου και το αγαπημένο μου άλογο.

Όμως θα αναρωτιέστε για το που βρήκε ο ψηλός κύριος με το μουστάκι το άλογό μας . Ήταν κοντά στο ποτάμι και έβοσκε το καταπράσινο χόρτο .

Αυτή η περιπέτεια που είχα με το άλογό μου μού έμαθε κάτι : « Ποτέ μην τα παρατάς για κάτι που δεν ξέρεις αν έχει συμβεί και το θεωρείς   δεδομένο». Αυτή η περιπέτεια ελπίζω να μείνει πάντοτε χαραγμένη στην άκρη του μυαλού μου για να μου θυμίζει ότι όλα τα ζώα είναι φίλοι του ανθρώπου και χωρίς αυτά ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε μα ζήσει!