Ομιλία επετείου από την κ. Μπλούνα Καλλιόπη, μαθηματικό του σχολείου μας
Προσπαθούμε κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, με τα φτωχά και χιλιοειπωμένα λόγια μας να μιλήσουμε για τη σημασία της σημαντικότερης μέρας της νεότερης ιστορίας μας. Να μιλήσουμε για την ιστορία της 28ης Οκτωβρίου. Να αραδιάσουμε ονόματα, χρονολογίες, να αναφέρουμε βουνά και πολιτείες ή να ζητήσουμε τη βοήθεια των αριθμών. Τόσοι εμείς, τόσοι οι εχθροί, τόσα τα δικά μας τουφέκια, τόσα τα δικά τους τα τανκς, τα κανόνια, τα βομβαρδιστικά. Μα το 40 δεν είναι μονάχα αριθμοί. Ίσα ίσα. Αν κάτι εξευτελίστηκε, καταφρονέθηκε και περιγελάστηκε πιο πολύ είναι οι αριθμοί και η λογική τους. Δεν ήταν οι αριθμοί που ξεσήκωσαν το λαό μας, που σύντριψαν τη φωτιά και το ατσάλι. Κάτι άλλο πρέπει να ήταν. ΄Ήταν αυτό που λέμε ψυχή.
Εκείνες τις μέρες του 40, ολόκληρη η Ευρώπη κείτονταν στον τάφο. Ήταν εδώ που οι αριθμοί τσαλαπατήθηκαν για πρώτη φορά. Έθνη πανένδοξα με πλούτη κι εκατομμύρια μαχητές συντρίφτηκαν μέσα σε λίγες μέρες.
Τα πανίσχυρα σιδερόφρακτα κτήνη που είχαν κάνει σημαία τους το φόνο, είχαν ρίξει λάσπη και ντροπή στο πρόσωπο του 20ου αιώνα. Στο πρόσωπο του πολιτισμού.
Εκείνες τις ίδιες ώρες του 40 , λες και μέσα στο μεθύσι του φόνου την είχαν ξεχάσει, απόμεινε μια άκρη γης που δεν είχε ακόμη προσκυνήσει. Μια άκρη ασήμαντης και φτωχικής γης που την κατοικούσαν μια χούφτα άνθρωποι, δεν είχε σκύψει ακόμη το κεφάλι.
Κι όταν ξημέρωσε η 28η Οκτωβρίου 1940 και ο ελληνικός λαός ξυπνούσε από τα ουρλιαχτά των σειρήνων απορημένος προσπαθούσε να καταλάβει τι γίνεται. Πόλεμος. Σ΄ εμάς…
Αυτοί οι παντοδύναμοι οι χορτασμένοι, ζήλεψαν το δικό μας καρβέλι, ζήλεψαν τα δικά μας καλύβια,. Μύρισαν και το δικό μας αίμα. Έτσι χωρίς καμία αφορμή,.
Έπρεπε λοιπόν μόνο γι αυτό να ντυθούνε στα μαύρα τόσες μάνες, να μείνουν ορφανά τόσα παιδιά να οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τόσοι νέοι και νέες. Ε λοιπόν ΟΧΙ.
Αυτό το ΟΧΙ το είχαν ξεχάσει. Αυτό το ΟΧΙ που μας κράτησε μέσα στους αιώνες ζωντανούς και ελεύθερους.
Έτσι ευθύς στην Πίνδο η άμυνα γίνεται επίθεση. Μέσα σε 10 μέρες οι εισβολείς σταματούν τρομαγμένοι και παίρνουν το δρόμο της φυγής. Τα παιδιά της Ελλάδας ξεκινούν για τον μεγάλο αγώνα. Τρέχουν να βοηθήσουν τους λίγους υπερασπιστές της Πίνδου που αγωνίζονται μέσα σε άνισες συνθήκες.
Κι ανάμεσα τους οι ηρωικές γυναίκες της Πίνδου σωστές Σπαρτιάτισσες τους δυναμώνουν και τους ζεσταίνουν με την παρουσία τους.
Πανηγυρίζει η πατρίδα σήμερα το εθνικό της πανηγύρι. Το πλήρωσε ακριβά. Κι αυτά όμως που πληρώσαμε κι άλλα τόσα ακόμη να πληρώναμε αφού γι αντάλλαγμα έχουμε τη λευτεριά μας.
Αυτή τη μέρα πρέπει να βλέπει ο ένας τον άλλον με αγάπη. Να αφήνουμε για λίγο στην άκρη τις διχόνοιες και τα μίση. Να γιορτάζουμε ενωμένοι τη γιορτή της ελευθερίας μας , μια γιορτή που αποτελεί σταθμό και ξεκίνημα στην ιστορία του έθνους.
Κι αν η μοίρα κάποτε μας φέρει μπροστά σε ένα νέο 40 ξανά με ένα ΟΧΙ να απαντήσουμε.
