ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ – ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Συγκριτική εργασία -Παρουσίαση σε Power Point7 στα πλαίσια του προγράμματος από το μαθητή του Β3 Ντούβλη Στέφανο

Ο Ιουστινιανός

Παρουσίαση σε Power Point του μαθητή του Β3 Μπρουζούκη Βασίλη.

Πρωτότυπο κείμενο, «κατασκευασμένο» στο πλαίσιο του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής από τη μαθήτρια του Γ1 Γκότσιου Κατερίνα

Συντονίστρια-υπεύθυνη: Αμαλία Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, Δ/ντρια 3^ουΓυμνασίου Τρικάλων

Το μυθιστόρημα ??Μία μπαλάντα για την Ρεβέκκα?? αναφέρεται ιστορικά στην περίοδο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και στις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στον ελλαδικό πλαίσιο, και συγκεκριμένα στην Θεσσαλία και στα Τρίκαλα. Μας δίνεται λοιπόν η ευκαιρία να μάθουμε την ιστορία του τόπου μας και τις δυσκολίες που βίωσαν οι κάτοικοί της κατά την διάρκεια του πολέμου, που σημάδεψε την πορεία της χώρας μας με το πέρασμα των χρόνων. Συνήθως, η ιστορία, σαν μάθημα που διδάσκεται στο σχολείο, δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθητική στους μαθητές. Δεν είναι και ότι καλύτερο γι αυτούς να αποκτούν στείρες γνώσεις μέσα από ένα βιβλίο, και συνήθως αρνούνται να το κάνουν, νομίζοντας ότι δεν θα τους είναι χρήσιμες. Όμως, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, πιστεύω ότι όχι μόνο απόκτησα προσωπικά με ευχάριστο τρόπο γνώσεις για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά μου δόθηκαν τα ερεθίσματα, κατά την ανάγνωση, να ανατρέξω και σε άλλα βιβλία, αναζητώντας πληροφορίες για το ολοκαύτωμα και τις διώξεις των Εβραίων. Θα σταθώ όμως όχι τόσο στο ιστορικό πλαίσιο του μυθιστορήματος, όσο σε κάποια συγκεκριμένα γεγονότα και καταστάσεις, που βιώνουμε ακόμη και σήμερα, και αντιμετωπίζουμε ίσως όχι με τον καλύτερο τρόπο.

ΡΕΒΕΚΚΑ: ΠΑΙΔΙ ΕΝΟΣ ΜΕΙΚΤΟΥ ΓΑΜΟΥ, ΜΕ ΔΙΠΛΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Η Ρεβέκκα, όπως αναφέρει η ίδια στο κείμενο, είναι παιδί ??μεικτού γάμου??. Ο πατέρας της ήταν Εβραίος και η μητέρα της Χριστιανή, είχαν ασπαστεί δηλαδή διαφορετικές θρησκείες. Ωστόσο, αυτό δεν τους εμπόδισε ούτε να αγαπηθούν ούτε και να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου. Η μητέρα της ηρωίδας βαφτίστηκε Εβραία και έτσι οι γονείς της παντρεύτηκαν, παρόλο που η μητέρα της κατά βάθος ένιωθε χριστιανή και διατηρούσε πολλές από τις συνήθειες και τις αντιλήψεις του Χριστιανισμού. Η ύπαρξη των δύο αυτών θρησκειών στο στενό οικογενειακό της περιβάλλον έκανε την Ρεβέκκα ??να νοιώθει κάποιες φορές ξεκρέμαστη, σαν να είναι στη μέση του ωκεανού και, έχοντας το ένα πόδι της σε μια βάρκα και το άλλο σε μία άλλη, να προσπαθεί να ισορροπήσει??.

Το σημαντικό βέβαια στην περίπτωση της Ρεβέκκας ήταν πως κανείς από τους δύο γονείς της δεν ήταν φανατισμένος με την δική του θρησκεία και δεν την προέβαλλε ως την σωστότερη όλων ή την μόνη αληθινή. Κανείς από τους δύο δεν παθιαζόταν υπέρμετρα με τα πιστεύω του και δεν προσπαθούσε να προσηλυτίσει ούτε την Ρεβέκκα ούτε τον αδερφό της σε κάποια από τις δύο θρησκείες. Έτσι, τα παιδιά ασπάστηκαν μεν την εβραϊκή θρησκεία, ως θρησκεία του πατέρα, αλλά είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά και τον Χριστιανισμό. Αυτή η αντιμετώπιση των γονέων τους ήταν απολύτως ορθή, γιατί αν τα πράγματα εξελίσσονταν διαφορετικά (πχ. Αν ο πατέρας των παιδιών τόνιζε άκριτα την εβραϊκή θρησκεία, χωρίς να κάνει καμία συζήτηση για τον Χριστιανισμό) η Ρεβέκκα και ο Οβαδίας θα βρίσκονταν σε σύγχυση, μη μπορώντας να καταλάβουν ποιες αντιλήψεις υπερτερούν σε σχέση με κάποιες άλλες. Αυτή η σύγχυση, λοιπόν, θα ήταν ικανή να οδηγήσει τα παιδιά σε λανθασμένες συμπεριφορές απέναντι σε άτομα άλλων θρησκειών.

 Η ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Στον ελλαδικό χώρο, εκείνη την περίοδο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, εκτός από Έλληνες, ζούσαν και πολλοί Ισραηλίτες, δηλαδή και πολλοί Εβραίοι. Οι Ισραηλίτες, ως ένας διαφορετικός λαός είχαν διαφορετικά ήθη και έθιμα. Και σε αυτή την περίπτωση όμως, η δύναμη της συνύπαρξης νίκησε τις επιμέρους διαφορές. Ισραηλίτες και Έλληνες, με άλλα λόγια Εβραίοι και Χριστιανοί, συνυπήρχαν αρμονικά, χωρίς ιδιαίτερες συγκρούσεις. Οι Ισραηλίτες , συγκεκριμένα στα Τρίκαλα, δεν ανήκαν σε κάποιο γκέτο, ξεκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Είχαν βέβαια κοινά μεταξύ τους, χωρίς αυτό να τους αποτρέπει από την επαφή με τους Έλληνες. Και οι Έλληνες από την μεριά τους δέχονταν την επαφή με τους Ισραηλίτες, διατηρώντας οτιδήποτε τους ένωνε. Βέβαια, υπήρχαν και εξαιρέσεις. Όπως, για παράδειγμα, οι γονείς της Αύρας της απαγόρευσαν να κάνει παρέα με μία Εβραιοπούλα, πράγμα που πλήγωσε πολύ την Ρεβέκκα.

Η αλληλεπίδραση των δύο λαών, και κατά συνέπεια των δύο διαφορετικών πολιτισμών, παρά τις δυσκολίες, είχε και πολλά πλεονεκτήματα και για τις δυο πλευρές. Ανταλλάσσοντας τις ιδέες και τα πιστεύω τους, διεύρυναν τους πνευματικούς τους ορίζοντες και δεν έτρεφαν ρατσιστικά αισθήματα ο ένας για τον άλλο. Έτσι, οι ??ξένοι??, δηλαδή οι Ισραηλίτες, αφομοιώθηκαν ομαλά από τους Έλληνες, χωρίς κανένας από τους δυο να χάσει την ιδιαίτερη ταυτότητά του.

ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Ότι αναφέρθηκε πιο πάνω είναι αρκετά επίκαιρο, καθώς μοιάζει με την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, μεγάλος αριθμός μεταναστών φτάνει στην Ελλάδα, όχι τόσο στις επαρχιακές πόλεις, όσο στα μεγάλα αστικά κέντρα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν φύγει από την πατρίδα τους για οικονομικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς ή κοινωνικούς λόγους και αναζητούν στην χώρα μας μια καλύτερη τύχη. Εμείς πρέπει να τους υποδεχόμαστε με αγάπη, χωρίς να είμαστε προκατειλημμένοι για το χρώμα ή την θρησκεία τους. Πρέπει να δεχόμαστε την διαφορετικότητα του άλλου, και όχι να την κατακρίνουμε, αποκομίζοντας από αυτή ότι μπορεί να μας βοηθήσει να ??εξελιχθούμε?? σαν άνθρωποι. Βέβαια, δεν πρέπει να περάσουμε στον αντίποδα, να φτάσουμε δηλαδή σε σημείο να υιοθετούμε και να μιμούμαστε άκριτα τις συνήθειες των άλλων λαών η θρησκευτικών ομάδων, χάνοντας την ατομική, εθνική και θρησκευτική μας ταυτότητα.

Συνοψίζοντας, είναι απαραίτητο να μην είμαστε ρατσιστές και προκατειλημμένοι, όσον αφορά άτομα, τα οποία συνυπάρχουν με εμάς αλλά έχουν κάποια διαφορετικά χαρακτηριστικά. Πρέπει να επιδιώκουμε την ομοιογένεια και την συνοχή ανάμεσά μας, χωρίς στερεότυπα και αρνητικές αντιλήψεις. Η διαφορετικότητα είναι αποδεκτή, ως ένα σημείο. Και ίσως, αν σκεφτούμε λίγο βαθύτερα, καταλάβουμε ότι δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Γιατί όπως έχει πει και η Linda Ellerbee, μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος «οι άνθρωποι λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους. Απλά οι διαφορές τους επιδέχονται περισσότερη ανάλυση από τις ομοιότητές τους».

Πρωτότυπα κείμενο, «κατασκευασμένο» στο πλαίσιο του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής από το μαθητή του Α3 Σδόγκο Ηλία

Συντονίστρια-υπεύθυνη: Αμαλία Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, Δ/ντρια 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων

    «Τσιφλικάδες» και «κολίγοι»!

Δυο  λέξεις  άγνωστες  σε  μας  τους  σημερινούς  νέους, αφού   πέρασαν   αρκετά  χρόνια  από  τότε  που  αντιπροσώπευαν  δύο  μεγάλες  κοινωνικές  τάξεις,  με   σημαντικές  διαφορές  μεταξύ  τους.

Είχα   την  ευκαιρία   να  μάθω  πολλά   για   τους  ανθρώπους  αυτούς,  πριν  λίγες  μέρες,  όταν  με  την  κ.  Διευθύντρια   του  Σχολείου  μας  επισκεφτήκαμε  τα    Παλαιά    Ψυγεία     Κλιάφα.

Εκεί, η  κ.. Μαρούλα  Κλιάφα,  μας   παρουσίασε  στην  αίθουσα  προβολών, το  σπάνιο  φωτογραφικό   υλικό  που  πρόσφατα   απέκτησε  και  που  αναφέρεται  στη  ζωή  των  τσιφλικάδων  και  των  κολίγων.

Γκρίζες  φωτογραφίες, μικρές  και  μεγάλες, είχαν  αποτυπωμένη  πάνω  τους  την  ιστορία  της  εποχής  εκείνης.

Αφεντάδες  και  δούλοι,   ελεύθεροι  και  σκλάβοι, μας  μετέφεραν   για  λίγο  στην  εποχή  που  έγινε  η  προσάρτηση  της  Θεσσαλίας  στην Ελλάδα. Πλούσιοι  Έλληνες,  διαφόρων  επαγγελμάτων  αγόρασαν  από  τους  Τούρκους   μεγάλες  εκτάσεις  γης,  τα  λεγόμενα  τσιφλίκια.

Ο  Ζωγράφος,  ο  Ζαρίφης,  ο  Ζάππας,  ο  Σκυλίτσης  και  πολλοί  άλλοι   ήταν  μεγαλοτσιφλικάδες   και    κυρίαρχοι  του  Θεσσαλικού  κάμπου.       Ήταν  σκληροί  άνθρωποι, με  εξουσία  και   μόνο  δικαιώματα, που  έβαλαν  σκοπό  της  ζωής  τους,  το  κέρδος  και   τον    πολλαπλασιασμό  της  περιουσίας  τους.  Πλούτιζαν  ακούραστα,  γιατί   όλα   τα   είχαν  αναθέσει  στους  επιστάτες   τους,  σε  σημείο  που   πολλοί  απ? αυτούς  δεν  γνώριζαν  πού  βρίσκονται  τα   τσιφλίκια  τους.

Το  μόνο  που  γνώριζαν  καλά, τσιφλικάδες  και  επιστάτες, ήταν  να  καταδυναστεύουν   τους  κολίγους, αυτούς  τους  ταλαίπωρους  και  δυστυχισμένους  ανθρώπους, που  είχαν  υπό  την  εξουσία  τους.

Οι  κολίγοι   δούλευαν    από  την  ανατολή  μέχρι  τη  δύση  του  ήλιου, ακόμα  και  τις  Κυριακές. Όργωναν  με  ξύλινο  αλέτρι  που  το  τραβούσαν  βόδια,  θέριζαν  με  δρεπάνι,  αλώνιζαν  με  το  δοκάνι  και  μετέφεραν  τη σοδειά  τους  με  βοϊδάμαξα.

Οι  συνθήκες  ζωής  ήταν  άθλιες.   Οι   μεγάλες  ορθογώνιες  καλύβες,  που  μέσα  τους  στοιβάζονταν  δύο  και  τρεις  οικογένειες,  ήταν  ανθυγιεινές.

Το  καλοκαίρι  γίνονταν   ανυπόφορες  από  τη  ζέστη,  ενώ  με  τις  πρώτες  βροχές  μετατρέπονταν  σε  λασπότοπους,  βοηθώντας  έτσι    στη  μετάδοση  της  ελονοσίας, η  οποία  μάστιζε  τότε  τους  κατοίκους  αυτών  των  περιοχών.

Για  τους  τσιφλικάδες  και  τους  επιστάτες, οι  κολίγοι  δεν  είχαν  καμιά  αξία. Ήταν  κατώτεροι  και  από  τα  ζώα!  Δεν  είχαν  δικαίωμα  να  φιλοξενούν, να  κυκλοφορούν  το  βράδυ  στους  δρόμους, να  απομακρύνονται   από  την  περιοχή  τους  χωρίς  άδεια   από  τον  ιδιοκτήτη,  ακόμα  και  να  παντρεύονται.

Δεν  όριζαν  ούτε  την ίδια  τους  τη  ζωή.  Είχαν  μόνο  υποχρεώσεις.  Να  δουλεύουν ?!  Να  υπακούν  ?!

Έφυγα  σκεπτικός  και  προβληματισμένος.

Πώς  γίνεται  κάποιοι  άνθρωποι  να  εξευτελίζουν  και  να  καταπατούν  την  αξιοπρέπεια  των  συνανθρώπων  τους, όταν  τους  δίνεται  η  ευκαιρία;

Στο  μυαλό  μου  έμεινε  τυπωμένη   η  φωτογραφία  των  παιδιών με  τα  λευκά  και  μαύρα  ρούχα.

Λευκό   χρώμα    για  τα  παιδιά   των  τσιφλικάδων, που  ήταν  καθαρά,  ευτυχισμένα,  χαρούμενα,  με  αισιοδοξία  για  το  μέλλον.                     Μαύρο  για  τα  παιδιά  των  κολίγων,  που  ήταν  βρώμικα, δυστυχισμένα, λυπημένα, με  απαισιοδοξία  για  το  μέλλον.

Γι? αυτά   άλλωστε, είχε   καθοριστεί,  ν?  ακολουθήσουν  τη  σκληρή  μοίρα  των  προγόνων  τους.

Μου  έμεινε  ένα  τεράστιο   « ΓΙΑΤΙ ; »

Πρωτότυπο κείμενο, «κατασκευασμένο» στο πλαίσιο του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής της μαθήτριας του Α3 Σιάγκα Βαρβάρα-Χριστίνα

Συντονίστρια-υπεύθυνη: Αμαλία Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, Δ/ντρια 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων

     Τις προάλλες, πριν  τέσσερις  περίπου βδομάδες, παρακολουθήσαμε, με την πολιτιστική ομάδα του σχολείου μου, πρόγραμμα τοπικής ιστορίας στο Κέντρο Ιστορίας και Πολιτισμού «Κλιάφα». Το θέμα του ήταν: «Αγροτική Επανάσταση: Κολλήγοι και Τσιφλικάδες». Η παρουσίαση της κυρίας Μαρούλας Κλιάφα ήταν εξαιρετική και ιδιαίτερη, γιατί με τις εικόνες που μας παρουσίαζε και τις περιγραφές της μάθαμε πολλά για την αγροτική ζωή της πόλης μας τα παλιά χρόνια.

Μου άρεσαν κατ? αρχήν τα πλούσια φορέματα που υπήρχαν εκείνη την εποχή, με την πολύ όμορφη και βαριά παραδοσιακή στολή της καραγκούνας. Είδαμε επίσης και διάφορες φορεσιές όπως η τούρκικη, η ελληνική με τις βράκες, τις φουστανέλες, τα σαρίκια, τα τσαρούχια κ.α.

Μάθαμε ότι εκείνα τα χρόνια υπήρχαν μεγαλοκτηματίες που ονομάζονταν τσιφλικάδες που είχαν κάθε δικαίωμα στους κολίγους που καλλιεργούσαν την γη. Επίσης ότι οι πλούσιοι είχαν ανθρώπους που τους προστάτευαν από τους ληστές.

Με εντυπωσίασε και με στεναχώρησε η υποβάθμιση της γυναίκας και τα μειωμένα δικαιώματά της. Λόγω αυτής της κατάστασης μας εξήγησαν ότι εκείνη την εποχή δεν ήθελαν να κάνουν κορίτσια γιατί τα θεωρούσαν βάρος. Πιο χαρακτηριστική φωτογραφία ήταν αυτή με τη γυναίκα να περπατά και να κεντά δίπλα στο γαϊδούρι ενώ ο άντρας ήταν πάνω του αμέριμνος. Η κυρία Κλιάφα μας διηγήθηκε για περιπτώσεις όπου οι άνδρες στέλνανε τις γυναίκες τους δέκα μέτρα μπροστά για να δουν αν θα υπάρχουν νάρκες. Στις κηδείες δεν πήγαιναν οι γυναίκες παρά μόνο οι άνδρες και τα παιδιά. Θα ήθελα η παρουσίαση να είχε ακόμη περισσότερες πληροφορίες για τη θέση της γυναίκας.

Τέλος η κυρία Κλιάφα μας ανέφερε ότι ήταν μια εποχή μεγάλων αγώνων για τα δικαιώματα των αγροτών στο να αποκτήσουν γη και να ξεφύγουν από την δυστυχισμένη μοίρα του κολίγου.

Πραγματικά θα ήθελα να δοθούν ξανά τόσο ενδιαφέρουσες ευκαιρίες όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όλους μας μαθητές, για να αποκτήσουμε αυτές μας τόσο σημαντικές γνώσεις. Νοιώθω τυχερή που χάρη στην Ομάδα Δημιουργικής Γραφής και στη διευθύντριά μας κυρία Αμαλία Ηλιάδη είχα τη δυνατότητα να απολαύσω μια τόσο όμορφη έκθεση.

Πρωτότυπα κείμενο, «κατασκευασμένα» στο πλαίσιο του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής  από τον μαθητή της Α΄τάξης Σδόγκο  Ηλία

Συντονίστρια-υπεύθυνη:  Αμαλία Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, Δ/ντρια 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων

   Το  1933 ο Αδόλφος  Χίτλερ, με  την  ψήφο  του  γερμανικού λαού, πήρε  στα  χέρια  του  την  εξουσία  και  έγινε  δικτάτορας  της Ναζιστικής Γερμανίας.  Ήταν  ένας  υστερικός  και  ιδιόρρυθμος άνθρωπος  με  πολλά  πάθη.  Επηρεασμένος  από  το  έργο  του  Νίτσε  που  ασχολούνταν  με  τον  Υπεράνθρωπο,  έβλεπε  την ανθρωπότητα  σαν  μια  μάζα  την  οποία  ήθελε  να  συνθλίψει  και μέσα  απ? αυτή  να  κτίσει  τον  δικό  του  Υπεράνθρωπο  που  θα καταγόταν  από  την  Άρια  φυλή. Θα  ήταν  ψηλός, λευκός, ξανθός  με  γαλανά  μάτια  και  θα   έμοιαζε  στο  Θεό.

      Το  1939  οι  Γερμανοί  εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία  και αργότερα  στην  Ολλανδία , το  Βέλγιο ,τη  Γαλλία  και  σε  άλλα κράτη .Οι  λαοί  των  κρατών  αυτών   υπέφεραν  από  την σκληρότητα  των  Γερμανών.  Εκτός  από  τα  σοβαρά  προβλήματα επιβίωσής  τους , η  ψυχολογική  βία  ήταν  εκείνο  που τους  πονούσε  περισσότερο .( Τους  ανάγκαζαν  εκτός  των  άλλων  να χαιρετούν  ναζιστικά  τον  κατακτητή τους.)

    Το  1940  η  Ιταλία  κηρύσσει  πόλεμο  στην  Ελλάδα. Ο  Ιωάννης  Μεταξάς , ο  οποίος  το  1936  εκλέχτηκε πρωθυπουργός  της  Ελλάδας  και  στη συνέχεια  δικτάτορας , ( σε φωτογραφίες  βλέπουμε  τους  στρατιωτικούς  να  τον  χαιρετούν όπως  οι  Γερμανοί  το  Χίτλερ),απάντησε  με  ένα  ηχηρό  ΟΧΙ.! Οι  Έλληνες  κοιμήθηκαν  δούλοι  και  ξύπνησαν  ελεύθεροι. Όλα  έγιναν  τόσο  γρήγορα  και  αποφασιστικά  που άνοιξε  μια καινούρια  σελίδα  στην  Ιστορία  της  Ελλάδας. Έγινε  επιστράτευση.  Ο  Ελληνικός  στρατός  κατάφερε  πολλές νίκες στο μέτωπο του πολέμου  και  ανάγκασε  τον  εχθρό  να οπισθοχωρήσει. Διαβάστε περισσότερα…

 Πρωτότυπο κείμενο, «κατασκευασμένο» στο πλαίσιο του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής

Συντονίστρια-υπεύθυνη. Αμαλία Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, Δ/ντρια 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων

 Λίγες ημέρες πριν, στα πλαίσια εναλλακτικών τρόπων μάθησης, πραγματοποιήθηκε μία εκπαιδευτική επίσκεψη των μαθητών του 3ου γυμνασίου Τρικάλων που συμμετέχουν στο  πρόγραμμα Βυζαντινού Πολιτισμού, στο κέντρο ιστορίας και πολιτισμού «Κλιάφα», όπου έγινε μία παρουσίαση σε σχέση με την πόλη των Τρικάλων και τη σύγκριση της παλαιότερης μορφής της με την σημερινή.

    Φανερό είναι το γεγονός ότι με την παρουσίαση αυτή αποκομίσαμε πολλές πληροφορίες, γνωρίσαμε σαφώς καλύτερα την ιστορία της πόλης μας, παρατηρήσαμε και σχολιάσαμε σημαντικά κτίρια και πώς εξελίχθηκαν αυτά με το πέρασμα των χρόνων. Ο ενθουσιασμός και το ενδιαφέρον όλων των μαθητών κορυφώθηκε με την παρουσίαση του πλούσιου φωτογραφικού υλικού που διέθετε η κυρία Κλιάφα το οποίο σχολιάστηκε καταλλήλως και προσέφερε σε όλους μας ιδιαίτερες γνώσεις για την πορεία και τα ιστορικά κτίρια της πόλης μας. Σ΄ αυτό βοήθησαν ιδιαιτέρως οι λεζάντες και οι παρατηρήσεις που συνόδευαν τις φωτογραφίες. Με τον τρόπο αυτό, η κατανόηση για εμάς έγινε πολύ πιο εύκολη και αποδοτική. Μπορέσαμε να ταξιδέψουμε στον τότε κόσμο, να ενταχθούμε στις συνθήκες της εποχής και να κατανοήσουμε τον τρόπο ζωής καθώς και τις δυσκολίες επιβίωσης του τότε.

    Με τη βοήθεια των εικόνων επισημάναμε αρκετές διαφορές στην αρχιτεκτονική των σημερινών κτιρίων σε σχέση με εκείνα των παλαιότερων εποχών. Συγκρίναμε τους δρόμους της πόλης μας και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι παλαιότερα οι δρόμοι παρείχαν κατά μεγάλο βαθμό μεγαλύτερο χώρο για τους πεζούς σε σχέση με τώρα, που οι περισσότεροι πεζόδρομοι αποτελούνται από πληθώρα καταστημάτων και μοντέρνων κτιρίων. Η μεγάλη αυτή αλλαγή μας γινόταν φανερή με το γεγονός ότι δυσκολευόμασταν να διακρίνουμε ποιο μέρος των Τρικάλων απεικόνιζε κάθε φορά η φωτογραφία που μας έδειχνε η κυρία Κλιάφα, κι όταν τελικά αντιλαμβανόμασταν ποιο ήταν αυτό, ο ενθουσιασμός όλων μας ήταν ολοφάνερος. Η όψη του δρόμου της Ασκληπιού, που όλοι μας γνωρίζουμε καλά κι έχουμε χιλιοπερπατήσει, λίγα χρόνια πριν έμοιαζε άγνωστη στα μάτια μας. Ήταν ένας πλατύς αυτοκινητόδρομος ο οποίος όμως τα βράδια μετατρέπονταν σε πεζόδρομο για να επιτρέψει στους τρικαλινούς να απολαύσουν τον περίπατό τους. Στα πεζοδρόμια δεξιά και αριστερά δέσποζαν τα όμορφα αρχοντικά και υπήρχαν πολλά δέντρα. Μέσα από τις φωτογραφίες εντοπίσαμε ορισμένα κτίρια, όπως το ξενοδοχείο «Ντίνα», το «Πανελλήνιον» και το «Αχίλλειον», τα οποία σώζονται ακόμα και σήμερα και οι διαφορές τους από τότε είναι ελάχιστες.

      Με το πέρας της παρουσίασης, όλοι οι μαθητές είχαμε την δυνατότητα να συνοψίσουμε τις πληροφορίες που αποκομίσαμε και να συγκρατήσουμε τις πιο σημαντικές, κάνοντας ένα τεστ σχετικό με όσα είχαμε αναφέρει προηγουμένως. Φεύγοντας μας έμεινε ένας ενθουσιασμός αλλά και η απορία: ?Πότε άραγε ήταν πιο όμορφη η πόλη μας, τότε ή τώρα, και πότε ζούσαν πιο ανθρώπινα σ? αυτήν οι κάτοικοί της;?

     Συνοψίζοντας, προσωπικά θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ μέρους όλων των υπόλοιπων συμμαθητών μου τόσο την κυρία Ηλιάδη, τη διευθύντριά μας, η οποία μας έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια τόσο ενδιαφέρουσα παρουσίαση, όσο και την κυρία Κλιάφα για την υπομονή της να μας παρέχει χρήσιμες πληροφορίες για την πόλη μας. Μακάρι στο άμεσο μέλλον να μας ξαναδοθεί η ευκαιρία για μία τόσο ενδιαφέρουσα επίσκεψη.

                                          Η μαθήτρια της Β΄ τάξης

του 3ου Γυμνασίου Τρικάλων

                        Πολύζου Αθηνά

Αγιογραφίες του μαθητή της Β΄τάξης Γουναρόπουλου Στέλιου  στα πλαίσια εκπαιδευτικού προγράμματος με θέμα το Βυζαντινό πολιτισμό.

Κείμενο ενταγμένο στο καινοτόμο εκπαιδευτικό πρόγραμμα: «Εργαστήρι  δημιουργικής  ανάγνωσης  και  γραφής: Μελέτη  και  επεξεργασία  νεανικού  μυθιστορήματος  της  Μ. Κλιάφα: Μια  μπαλάντα  για  τη  Ρεβέκκα».( Σχολικό Έτος 2012-2013)

Συντονίστρια:Ηλιάδη Αμαλία ΠΕ02, φιλόλογος-ιστορικός, Δ/ντρια 

Υπεύθυνοι καθηγητές: Μπανάσιου Ευαγγελία, Καταβούτα Αικατερίνη, Ρουσουλιώτη Χαρίκλεια ΠΕ02)

Το βιβλίο αυτό κυριολεκτικά το λάτρεψα. Είναι πολύ ωραίο καθώς μας αφηγείται την ιστορία της Ρεβέκκας, μιας νεαρής Εβραιοπούλας κατά τη διάρκεια της κατοχής του 1940. Μέσα από διάφορα γεγονότα μας βοηθάει να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά της καθώς ο έρωτας της χτυπάει για πρώτη φορά την πόρτα. Με λίγα λόγια το βιβλίο μας αναφέρει πως μπορεί να συμπεριφερθούν οι νέοι κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους.

Κατά τη γνώμη μου, η επιτυχία και η μοναδικότητα αυτού του βιβλίου οφείλεται στο γεγονός ότι μέσα από μια σειρά γεγονότων, άλλοτε δυσάρεστων και άλλοτε ευχάριστων, καταφέρνει να ταυτίσει τον αναγνώστη με τους ήρωες του και να μοιραστεί μαζί τους τις χαρές και τις λύπες τους. Επιπλέον, τα πρόσωπα που κινούνται γύρω από την ηρωίδα συμβάλλουν επίσης σημαντικά στη δράση της ιστορίας και σε κρατούν σε μεγάλη αγωνία.

Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό μπορείς επίσης να πληροφορηθείς με ανάλαφρο τρόπο για τον πολιτισμό, τις γιορτές για τις διατροφικές συνήθειες των Εβραίων, για τους μικτούς γάμους και τις αναταράξεις που δημιουργούν στην οικογένεια, για τις δύσκολες συνθήκες ζωής των ανθρώπων εκείνης της εποχής και για τα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεότερη ελληνική ιστορία.

Πρόκειται τέλος για μια ιστορία βγαλμένη από την ζωή των ανθρώπων της κατοχής πλούσια σε πλοκή, συναισθήματα και διδάγματα που αποκλείεται να μην σε συγκινήσει. Ταξιδεύεις πραγματικά μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου και ξεχνάς για λίγο την καθημερινότητά σου.

Τίτλος Προγράμματος : ?Ταξιδεύοντας στο Λονδίνο?..μια πόλη ζωντανή?γεμάτη ιστορία και πολιτισμό»

Τάξη :  Α3 – επίπεδο Προχωρημένων

Συντονίστρια :  Πατραμάνη Ευαγγελία ΠΕ05

Συμμετέχοντες Εκπ/κοί:  Τέγου Αγορίτσα ΠΕ06

Παλάτου Βασιλική ΠΕ06

?Όταν ο πνευματώδης Dr Johnson είπε πως ? « όποιος κουράστηκε από το Λονδίνο, έχει κουραστεί από την ίδια του τη ζωή»??, στόχευε όχι μόνο στην κοσμοπολίτικη πλευρά της Βρετανικής πρωτεύουσας αλλά και στην ιστορία της.

Πάνω από 2 αιώνες  πέρασαν από τότε, όμως τα λεγόμενά του παραμένουν επίκαιρα?..Χιλιάδες επισκέπτες απ΄ όλο τον κόσμο επισκέπτονται το Λονδίνο κάθε χρόνο. Όλοι τους έχουν κάτι να κάνουν και να δουν.

Τα Ρωμαϊκά απομεινάρια, οι Μεσαιωνικοί δρόμοι, τα μεγαλοπρεπή οικοδομήματα, έργα τα περισσότερα του John Nash,δημιουργούν την αίσθηση πως η πόλη είναι ζωντανή με ιστορία που την συναντάς όπου και αν πάς.

Παρά τον Λοιμό, την μεγάλη Πυρκαγιά και τον Βομβαρδισμό,το Λονδίνο επιζεί για να μας διηγηθεί μια υπέροχη ιστορία που γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα με το πέρασμα του χρόνου.

Νοερά, μέσα από το πρόγραμμά μας, θα επισκεφτούμε : τα βασιλικά παλάτια, τα ειδυλλιακά πάρκα, το Κοινοβούλιο, τα μουσεία, τους εμπορικούς δρόμους που σφύζουν από ζωή, τον  Big Ben?

?και όπως ακριβώς ο Oliver Twist, ο ήρωας του Charles Dickens, στο ομώνυμο βιβλίο του, ήλθε στο Λονδίνο για να βρει την τύχη του, έτσι και εμείς θα ευχόμασταν να δούμε και να ζήσουμε πολύ περισσότερα??

ΙΤΛΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ:«Απόηχοι του παρελθόντος: Αρχαίοι πολιτισμοί (Incas, Mayas?)Ο μύθος της Ατλαντίδος»

Τάξη Β1/4 προχωρημένοι

Συντονίστρια: Παλάτου Βασιλική ΠΕ06

Συμμετέχοντες εκπαιδευτικοί: Τέγου Αγορίτσα ΠΕ06

Με το πέρασμα των αιώνων, οι περισσότεροι πολιτισμοί είτε άρχισαν σταδιακά να παρακμάζουν, είτε εξαφανίστηκαν από φυσικές καταστροφές ή εισβολές. Υπάρχουν, όμως κάποιοι πολιτισμοί, των οποίων η εξαφάνιση έχει προβληματίσει πραγματικά τους επιστήμονες. Θα επικεντρωθούμε σε τρεις ? τέσσερις από αυτούς.

Η χαμένη Ατλαντίδα ? οι Mayas ? οι Incas?

Τι απέγιναν; Ποιες είναι οι αιτίες του αφανισμού τους; Είναι από τα άλυτα μυστήρια της Ιστορίας: τι πυροδότησε το τέλος του πολιτισμού τους;

Κατά καιρούς, έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες, ανάμεσά τους και αρκετές που σχετίζονται με το περιβάλλον. Σκοπός μας να ψηλαφίσουμε την ύπαρξή τους, τα επιτεύγματά τους, την τοποθεσία, τις συνήθειές τους, τι ιδιαιτερότητές τους. Θα μελετήσουμε θεωρίες επιστημόνων, αρχαιολόγων, περιηγητών, ιστορικών και φιλοσοφικών κειμένων όπου αναφέρεται η ύπαρξή τους.

Και πιστεύουμε να προσεγγίσουμε τις αιτίες του αφανισμού τους?