Το πρωινό της Τετάρτης 11 Δεκεμβρίου, όπως είχε προκαθοριστεί, οι συμμαθητές μου και εγώ επισκεφτήκαμε το Κέντρο Ιστορίας και Πολιτισμού Κλιάφα στα πλαίσια του μαθήματος του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού για τα παλιά επαγγέλματα.

Continue reading →

στα πλαίσια του προγράμματος Δημιουργικής Ανάγνωσης και Γραφής σχολ. έτους 2013-14

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Αμαλία Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, διευθύντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων

«Η εποχή των υακίνθων» της Τούλας Τίγκα, μιας διακεκριμένης τρικαλινής συγγραφέως ιδιαίτερα της εφηβικής λογοτεχνίας είναι ένα μυθιστόρημα κοινωνικού προβληματισμού, που από άποψη μορφής στηρίζεται σε δύο άξονες: από την μία στον φαντασιακό με στοιχεία ρεαλισμού βιογραφικού χαρακτήρα  και από την άλλη στην ημερολογιακού τύπου καταγραφή των γεγονότων, τα οποία εξελίσσονται σε ευθύγραμμη χρονική σειρά, χωρίς να αποφεύγονται οι εγκιβωτισμένες αφηγήσεις και οι αναδρομές στο παρελθόν. Βασικός πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος είναι η νεαρή Ελένη, τέκνο χωρισμένων γονέων, η οποία σε πρωτοπρόσωπη κατά το μεγαλύτερο μέρος αφήγηση πλέκει το νήμα της δικής της ιστορίας, η οποία περιστρέφεται γύρω από έναν κύκλο τόσο προσφιλών προσώπων όσο και ενός ευρύτερου  περιβάλλοντος. Σε δεύτερο πλάνο τοποθετούνται οι χαρακτήρες της μητέρας της, της ετεροθαλούς αδελφής της, του πατριού της, αλλά και του κατά φύσιν πατέρα της, κυρίως ως παραπληρωματικές προσωπικότητες ανάδειξης των συναισθημάτων που κατακλύζουν την ψυχή της νεανίδος, των αγωνιών της και των στοιχείων εκείνων που θα την οδηγήσουν στην ηθικοπνευματική ωρίμανση.

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, ασχολείται επισταμένως με το ζήτημα του διαζυγίου, μίας μάστιγας για την εποχή μας, η οποία, κατά τα πορίσματα ειδικών επιστημόνων της αγωγής και της ψυχολογίας, αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα της στην καρδιά των εφηβικών-παιδικών ψυχών. Η συγγραφέας φαίνεται ότι έχει συλλάβει το μέγεθος του προβλήματος και το σπουδαιότερο έχει διεισδύσει στην ψυχολογία του παιδιού που πρόκειται να βιώσει την οδυνηρή κατάσταση της διαλύσεως της οικογενειακής θαλπωρής που συνεπάγεται ο χωρισμός της μάνας από τον πατέρα. Αντιλαμβανόμενη πλήρως τις παιδικές ευαισθησίες παρουσιάζει την μετά το διαζύγιο κατάσταση μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού 16 ετών που μεταβαίνει στην ενηλικίωση με τρόπο που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του σύγχρονού μας κόσμου. Η Ελένη μέσα στο μυθιστόρημα συμβολίζει όλα εκείνα τα παιδιά που πληγώνονται από την διάλυση της οικογενειακής εστίας. Έτσι στην αρχή στέκεται αρνητική απέναντι στο ενδεχόμενο να αποκτήσει η μητέρα της καινούργιο σύντροφο, αντιδρώντας τόσο με τα λόγια όσο και με την συμπεριφορά της (αποφεύγει να καταναλώσει γλυκά, τα οποία είναι η κατεξοχήν αδυναμία της), αργότερα όμως αρχίζει να κατανοεί την έννοια της συντροφικότητας (ο αγνός έρωτάς της προς τον Αλκιβιάδη λειτουργεί θετικά προς αυτήν την κατεύθυνση), και να συνειδητοποιεί ποιες αρχές διέπουν τον κόσμο των μεγάλων και με την κατάλληλη καθοδήγησή τους όχι μόνον να ξεπερνά τα τραύματα που επήλθαν στην ψυχή της από τη μεταβολή της θέσεώς της στο σπίτι μετά την έλευση και της Αγγελικής, αλλά και να αισθανθεί δυνατή να ανταπεξέλθει στον νέο κόσμο που θα ξανοιχτεί μπροστά της με την είσοδό της στον πανεπιστημιακό χώρο.

Το μυθιστόρημα, κατά γενική άλλωστε ομολογία, διαπνέεται από ήχους αισιόδοξους που δίνουν έμφαση στη μεγαλοσύνη της ζωής και αφήνουν χώρους για υψηλά ιδανικά τα οποία μπορούν να προαγάγουν την αλληλεγγύη και την ενότητα των ανθρώπων, κάτι που είναι απαραίτητο στην πολυπολιτισμική σημερινή μας κοινωνία που αναπαράγει στερεότυπα και αποκλείει ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες με αδιόρατα τείχη μισαλλοδοξίας και εχθρότητας. Ευχάριστη έκπληξη είναι το γεγονός ότι η συγγραφέας δεν ποδηγετεί τις σκέψεις των βασικών πρωταγωνιστών της, αλλά τους αφήνει περιθώρια αρκετά να εκφράσουν ελεύθερα τις δικές τους θέσεις και απόψεις, έτσι ώστε να διαγραφεί το ήθος τους, οι αδυναμίες τους, οι ατέλειές τους, οι προκαταλήψεις και μικροπρέπειες τους. Διότι τα άτομα, όπως και στα υπόλοιπα έργα της Τούλας Τίγκα, είναι άνθρωποι με προτερήματα και ελαττώματα. Η προσωπική επιλογή, εξαίρεται στο μυθιστόρημα και αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του που προκαλεί τον θαυμασμό του αναγνώστη, που του δημιουργεί κίνητρο να προβληματισθεί και να απολαύσει τις ενδιάσπαρτες σε όλο το κείμενο ηθικές ιδέες. Αν και κέντρο του είναι το παιδί εκ πρώτης όψεως, το μήνυμα του έργου αγγίζει όλες τις ηλικίες, διότι θέματα όπως η συμβίωση, ο πολιτικός χαρακτήρας του γάμου, ο θεσμός του μεγαλύτερου αδελφού προστάτη της οικογένειας ως συνέχεια ή κατάλοιπο μιας ανδροκρατικής παραδοσιακής κοινωνίας, η θέση και η εικόνα μας μέσα στην κοινωνία είναι πράγματα που απασχολούσαν την ανθρωπότητα ήδη από την αρχαιότητα. Σε αυτό το πλαίσιο εξηγείται για ποιους λόγους η Ελένη δεν απεικονίζεται με το φωτοστέφανο της καλής και απόλυτα συμμορφωμένης στις κοινωνικές νόρμες κοπέλας της ηλικίας της αλλά η επαναστατικότητα και το ανυπότακτο του χαρακτήρα της την ξεχωρίζουν ανάμεσα στους συνομήλικούς της. Είναι δηλαδή ένα παιδί της ανάγκης των καιρών. Η συγγραφέας αποδίδει τα πράγματα και τα γεγονότα στην αληθινή τους διάσταση. Τα πρόσωπα της είναι αληθινά, που σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να συγκρουστούν μεταξύ τους.

Όλα αυτά μάλιστα επενδύονται κατά τη μορφή με ένα λεξιλόγιο απλό κατά την έκφραση, ουσιώδες κατά  την απόδοση των νοημάτων. Κυριαρχούν τα επίθετα ενώ στα ρήματα γίνεται συχνά εναλλαγή του αορίστου με τον παρατατικό, αλλά και δεν απουσιάζουν οι παροντικοί χρόνοι. Η γλώσσα, θα λέγαμε, είναι συγχρόνως ζωηρή, καθώς με την πλαστικότητα και την περίτεχνη αφέλειά της συντελεί αποτελεσματικά στην ταχεία εναλλαγή σκηνών, πράγμα που πρωτίστως συγκινεί τον έφηβο και κινεί το ενδιαφέρον του.

Το ύφος είναι και αυτό άμεσο, με μία φυσικότητα, χωρίς φτιασίδια. Παρότι, δε, το διακρίνει κάποια κοινοτυπία, το χιούμορ, η σεμνότητα και η αξιοπρέπεια που συνολικά αποπνέει το καθιστούν άξιο συνεργάτη στο ξετύλιγμα της δράσης του μυθιστορήματος, ενός μυθιστορήματος που δεν απαρνείται να εντρυφήσει και σε δυσάρεστα θέματα, όπως ο θάνατος της μητέρας της Αγγελικής. Και τούτο είναι στοιχείο της μαεστρίας της συγγραφέως , η οποία, δεν βλέπει τα παιδιά ως άγραφους πίνακες, αλλά ως άτομα με ανεξάρτητη βούληση που είναι σε θέση να αντέξουν ακόμη και τα βαρύτατα χτυπήματα της μοίρας. Έτσι, το μυθιστόρημα δεν αποτελεί μόνον ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για κάθε ηλικία, αλλά συγχρόνως λειτουργεί διδακτικά για το κοινό στο οποίο ιδιαίτερα απευθύνεται.

Νικολέτα Μπλαντή & Ευτυχία Μπλαντή

από τη μαθήτρια του Β1 Κόκκα Ευαγγελίνα 

στα πλαίσια του προγράμματος “Εργαστήρι δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής” του 3ουΓυμνασίου Τρικάλων  σχολικού έτους 2013-2014

Υπεύθυνη: Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων

Η άψογη διοργάνωση της 19^ης εφορίας Βυζαντινών αρχαιοτήτων του νομού Τρικάλων διάφορων δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων στα πλαίσια της δράσης «Ημέρα αφιερωμένη στην προβολή του πολυσχιδούς έργου της αρχαιολογικής υπηρεσίας», έδωσε τη δυνατότητα τόσο σε εμάς τους μαθητές του 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων, συνοδευόμενοι από την διευθύντρια του σχολείου μας κυρία Αμαλία Ηλιάδη και την καθηγήτρια κυρία Μπλούνα, όσο και στο ευρύτερο κοινό να εξοικειωθούν με την ιστορία και την αρχαιολογική κληρονομιά των Τρικάλων από τη μια, και να γνωρίσουν το πολύπλευρο έργο της αρχαιολογικής υπηρεσίας των Τρικάλων από την άλλη,  για την προστασία και την προβολή των μνημείων της πόλης μας.

Το πρωινό της Δευτέρας της 21^ης Οκτωβρίου του 2013 αφήνοντας πίσω μας τη σχολική μας μονάδα και ακολούθως ατενίζοντάς την από το ψηλότερο και ομορφότερο κομμάτι της πόλης μας, το βυζαντινό κάστρο, ξεναγηθήκαμε από τους υπαλλήλους της 19^ης Ε.Β.Α στο γνωστό σε όλους μας φρούριο των Τρικάλων. Αρχικά, η αρχιτέκτονας μας επεσήμανε το γεγονός ότι το βυζαντινό κάστρο της πόλης των Τρικάλων ανεγέρθηκε κατά την περίοδο της βασιλείας του Ιουστινιανού του Α? ( 6^ος αιώνας) πάνω στα ερείπια της ακρόπολης της αρχαίας Τρίκκης. Συνεχίζοντας τόνισε ότι κατά την άλωση της πόλης από τους Οθωμανούς ορισμένα τμήματα του κάστρου καταστράφηκαν, ωστόσο οι Οθωμανοί αναγκάστηκαν να τα επισκευάσουν, να συμπληρώσουν και να διατηρήσουν τα σωζόμενα τμήματα. Στολίδι για το κάστρο αποτέλεσε ένα μεγάλο ρολόι στην ανατολική πλευρά του Φρουρίου από τους Τούρκους στα μέσα του 17^ου αιώνα. Πράγματι, ο πύργος του ωρολογίου των Τρικάλων είναι από τους παλαιότερους γνωστούς στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα. Το σημερινό ρολόι αντικατέστησε το παλαιότερο το οποίο βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς.

Συνεπαρμένοι από τη συνεχή ροή των αναρίθμητων ιστορικών πληροφοριών που αποκομίζαμε από αυτή μας την ξενάγηση, η αρχιτέκτονας εξαιρετικά αναλυτική και διεισδυτική μας επεξήγησε ότι το φρούριο αποτελεί τυπική μορφή βυζαντινής οχύρωσης αφού είναι επίμηκες και ενισχύεται κατά διαστήματα με τετράπλευρους πύργους. Εσωτερικά διαιρείται κλιμακωτά με εγκάρσια τείχη σε τρία τμήματα:

Α)Στο κάτω φρούριο που βρίσκεται στο χαμηλότερο τμήμα του λόφου

Β)Στο μεσαίο φρούριο που είναι και το μεγαλύτερο σε έκταση

Γ)Στο μικρό εσωτερικό φρούριο που βρίσκεται στην κορυφή του λόφου και αποτελούσε το έσχατο καταφύγιο των αμυνομένων.

             Βέβαια η μορφή αυτή του φρουρίου διαμορφώθηκε σταδιακά. Αξίζει να σημειωθεί ότι σήμερα τμήμα του βυζαντινού κάστρου καλύπτεται εξωτερικά από πυκνή δεντροφύτευση και εσωτερικά από κατακρημνίσματα.

Οι έντεκα χτύποι του ρολογιού της πόλης μάς βρήκαν να κατηφορίζουμε τα πλακόστρωτα δρομάκια του φρουρίου και τα μεγάλα πλίθινα πλατύσκαλα του.   Πλημμυρισμένοι από δέος και θαυμασμό για την άγνωστη σε πολλούς ίσως από μας πολιτισμική κληρονομιά του τόπου μας, εντυπωσιασμένοι από τη μεγαλοπρέπεια της βυζαντινής περιόδου και την παρουσίαση του εξαίρετου έργου της 19^ης εφορίας βυζαντινών αρχαιοτήτων, διασχίσαμε και φτάσαμε στην άλλη άκρη της πόλης των Τρικάλων στην οδό Καρδίτσας νότια των παλαιών φυλακών και του ναού των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου βρίσκεται το μολυβένιο τζαμί ή το γνωστό σε όλους μας Κουρσούμ τζαμί ή τέμενος του Οσμάν Σάχ.

Ο αρχαιολόγος της 19^ης Ε.Β.Α παρουσίασε το ανασκαφικό έργο και τα αρχαιολογικά αντικείμενα της βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου από την περιοχή των Τρικάλων της έκθεσης που πραγματοποιήθηκε στο Κουρσούμ Τζαμί. Η δράση αυτή είχε ως σκοπό εκτός από την εκθεματική παρουσίαση να ευαισθητοποιήσει το κοινό στην σημασία της ανασκαφής και του ρόλου της στην ανάγνωση του παρελθόντος. Η πολυπλοκότητα του έργου ενός αρχαιολόγου έγκειται στο ότι στις ανασκαφικές περιοχές (κυρίως χωράφια) τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση, γεγονός που αναγκάζει τους αρχαιολόγους να προσπαθούν να αναζητήσουν τα κομμάτια που ταιριάζουν μεταξύ τους, ώστε να συμπληρωθεί ένα αγγείο. Πολλές φορές, μάλιστα, είναι αναγκαία και η προσθήκη  καινούριων κομματιών στα αγγεία που υποχρεωτικά οφείλουν να έχουν διαφορετικό χρώμα.

Επιπλέον έγινε παρουσίαση του έργου του σχεδιαστή της 19^ης Ε.Β.Α με το σχεδιαστήριο της υπηρεσίας να μεταφέρεται στον εκθεσιακό χώρο του « Κουρσούμ τζαμί». Στο σημείο αυτό όλοι αισθανθήκαμε τη σημαντικότατη προσφορά του σχεδιαστή, καταδεικνύοντας έτσι τη σημασία του ανθρώπινου παράγοντα. Μας αναφέρθηκε η ακρίβεια που απαιτεί το έργο του, αφού οφείλει να ολοκληρώσει τα σχέδια της κάτοψης, της πρόσοψης και της τομής του ναού με απόλυτη λεπτομέρεια, πιστό αντίγραφο της πραγματικής εικόνας.

Ολοκληρώνοντας την ξενάγησή μας, το μεσημέρι της 21^ης Οκτωβρίου του 2013, με τον ήλιο λαμπερό και καυτό, οι εντυπώσεις μας γλυκές, περιεκτικές και πλούσιες σε γνώσεις. Οι ευχαριστίες μας προς τους συντελεστές αυτής της αρχαιολογικής ξενάγησης εξίσου πολλές και θερμές.

κείμενο του μαθητή του Β3, Σδόγκου Ηλία, στα πλαίσια του προγράμματος “Εργαστήρι δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής” του 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων  σχολικού έτους 2013-2014

Υπεύθυνη: Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων

       Στα πλαίσια του εορτασμού των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς για τη διετία 2013 ? 2014, η 19^η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων διοργάνωσε μια σειρά εκδηλώσεων οι οποίες ήταν αφιερωμένες «Στα πρόσωπα του χρόνου».

Στην πόλη των Τρικάλων επιλέχτηκαν δύο χώροι για την προβολή του πολύπλευρου έργου της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας.α) Το Βυζαντινό Κάστρο στο οποίο πραγματοποιείται έργο για την ανάδειξή του και β) το Κουρσούμ Τζαμί στο οποίο πραγματοποιήθηκε έκθεση αντικειμένων καθημερινής χρήσης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών χρόνων.

       Εμείς, μία ομάδα παιδιών του 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων με τη διευθύντριά μας κ. Αμαλία Ηλιάδη επισκεφτήκαμε τη Δευτέρα 21 Οκτωβρίου αυτούς τους ιδιαίτερα σημαντικούς χώρους για να συναντήσουμε τους αρχαιολόγους και άλλους επιστήμονες που έχουν αφοσιωθεί στην προστασία και την προβολή των μνημείων μας .Οι αρχαιολόγοι μας περίμεναν στο κάστρο για να μας ξεναγήσουν στους χώρους του, αλλά και για να προβάλλουν το πολυσχιδές έργο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, ανασκαφικό, αναστηλωτικό, εκπαιδευτικό καθώς και τη σημασία του για την οικονομία, την ανάπτυξη, την ενίσχυση της ταυτότητας και την εκπαίδευση της τοπικής κοινωνίας. Εκεί, μας περίμεναν και μας μίλησαν γι? αυτό το μεγάλης ιστορικής αξίας μνημείο και χαρακτηριστικό δείγμα της οχυρωματικής αρχιτεκτονικής του θεσσαλικού χώρου, που είναι κτισμένο στα βόρεια της πόλης, σε θέση στρατηγικής σημασίας.

Σύμφωνα με τον Προκόπιο, το κάστρο ανεγέρθηκε από τον Ιουστινιανό Α΄ τον 6^ο αιώνα, πάνω στα ερείπια της ακρόπολης της αρχαίας Τρίκκης. Κατά την περίοδο των Παλαιολόγων γνώρισε εκτεταμένες οικοδομικές και επισκευαστικές εργασίες. Κατά την άλωση της πόλης από τους Οθωμανούς ορισμένα τμήματα του κάστρου καταστράφηκαν, ωστόσο η μεγάλη στρατηγική σημασία που απέκτησε η πόλη ανάγκασε τους Οθωμανούς να επισκευάσουν, να συμπληρώσουν και να διατηρήσουν τα σωζόμενα τμήματα.

Το τείχος του είναι πολυγωνικού σχήματος, με πέντε πύργους και πολλές μικρές πολεμίστρες. Είναι χωρισμένο σε τρία διαζώματα. α) Στο πρώτο διάζωμα, όπου υπάρχει  η κύρια είσοδος στη δυτική πλευρά, ενώ στην ανατολική πλευρά κατασκευάστηκε λίθινη κλίμακα για την πρόσβαση προς την πόλη. Στο εσωτερικό του διαζώματος λειτουργεί τουριστικό περίπτερο. β) Στο δεύτερο διάζωμα που είναι και το μεγαλύτερο, κατασκευάσθηκε από τους Οθωμανούς ρολόι μεγάλων διαστάσεων, το οποίο καταστράφηκε από τους Γερμανούς και στη θέση του τοποθετήθηκε το 1936 το σημερινό ρολόι, ύψους 33 μ. και γ) Στο τρίτο διάζωμα που είναι και το σημαντικότερο, αφού έχει περίοπτη θέση κι οπτική επαφή με όλη τη γύρω περιοχή και αποτελεί την ακρόπολη του κάστρου. Αποτελούσε το έσχατο καταφύγιο των αμυνομένων. Στο εσωτερικό του σώζεται το κτίριο που χρησίμευε ως πυριτιδαποθήκη. Στο διάζωμα αυτό οι αρχαιολόγοι διενήργησαν μικρής έκτασης ανασκαφική έρευνα με την οποία αποκαλύφθηκε ,κοντά στην πυριτιδαποθήκη, κατασκευή που χρησίμευε πιθανόν ως αγωγός που μετέφερε την πυρίτιδα στις επάλξεις του περιβόλου του κάστρου. Επίσης, η ανασκαφική έρευνα έφερε στο φως όστρακα με εφυάλωση που χρονολογούνται στα μεταβυζαντινά χρόνια, καθώς και αβαφή κεραμική.

Δύο έργα, τόνισαν οι αρχαιολόγοι, πρόκειται να αλλάξουν την όψη του κάστρου. Το πρώτο αφορά την αποκατάσταση τμημάτων του τρίτου διαζώματος και το δεύτερο την ανάδειξη της περιοχής γύρω από τα τείχη για την πλήρη ανάδειξη του μνημείου. Οι επεμβάσεις αυτές σκοπό έχουν τη διαμόρφωση μονοπατιών για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών και τη δημιουργία διαδρόμων περιήγησης για την κίνηση των πεζών-επισκεπτών στο άλσος, για να χρησιμοποιηθεί για εκπαιδευτικούς, αισθητικούς λόγους ή για αναψυχή. Η ανάδειξη αυτή θα οδηγήσει στην αύξηση της τουριστικής κίνησης της πόλης των Τρικάλων και της ευρύτερης περιοχής.

        Αφού θαυμάσαμε το υπαίθριο θέατρο του Φρουρίου και ολόκληρη την πόλη ,ψηλά από τον πύργο του ρολογιού, κατευθυνθήκαμε προς το Κουρσούμ Τζαμί, το οποίο άνοιξε τις πύλες του στην έκθεση αντικειμένων καθημερινής χρήσης βυζαντινών και μεταβυζαντινών χρόνων.

Το Κουρσούμ Τζαμί είναι ένα μεγαλοπρεπές κτίριο ,σχήματος κύβου που καλύπτεται με μεγάλο θόλο, και μιναρέ. Η κεντρική αίθουσα , ο χώρος προσευχής, καλύπτεται από έναν ημισφαιρικό τρούλο με διάμετρο 18,50μ. και γενικό ύψος που φθάνει τα 22,5μ. Ο τρούλος είναι αποκλειστικά κατασκευασμένος από πλίνθους και εξωτερικά μολυβοσκέπαστος, από τον οποίο πήρε την ονομασία του το τέμενος(κουρσούμ = μολύβι). Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι στα τόξα που διαμορφώνονται στο επάνω μέρος των τοίχων, έχουν ενσωματωθεί κεραμικά δοχεία για καλύτερη ακουστική στην αίθουσα. Είναι κτισμένο από πελεκητές πέτρες ανάμεσα στις οποίες μεσολαβούν στρώσεις ερυθρών πλίνθων. Έχει την κεντρική είσοδο που οδηγεί στην αίθουσα και δύο άλλες που οδηγούν στον εξώστη. Ο τοίχος του βάθους καλύπτεται με μαρμάρινη επένδυση από γκρίζο μάρμαρο και στο κέντρο του  βρίσκεται μαρμάρινη πλάκα, στην οποία πιθανότατα θα αναγραφόταν κτητορική επιγραφή. Στη δυτική πλευρά εκτείνεται στοά, που τονίζει και κάνει πιο επιβλητική την είσοδο. Στη ΒΔ γωνία του τεμένους σώζεται ο ασκεπής μιναρές του. Η κατεστραμμένη παλιότερα στοά στην πρόσοψη, αναστηλώθηκε πρόσφατα.

Η παράδοση λέει, ότι ο πρίγκιπας Οσμάν Σαχ, γιος του σουλτάνου Σουλεϊμάν ήλθε στα Τρίκαλα κυνηγημένος και άρρωστος. Επειδή στα Τρίκαλα γιατρεύτηκε, έχτισε το τζαμί αυτό σε ανάμνηση της σωτηρίας του. Κτίστηκε στα μέσα του 16ου αι. από τον ονομαστό αρχιτέκτονα Σινάν Πασά, ο οποίος ήταν ελληνικής καταγωγής. Είναι το μόνο σωζόμενο από τα πολλά οθωμανικά τζαμιά που υπήρχαν κάποτε στην πόλη των Τρικάλων.

Στα νότια του τεμένους και σε μικρή απόσταση από αυτό σώζεται ο τουρμπές (μαυσωλείο) δηλαδή ο τάφος του Οσμάν Σαχ, κτίσμα οκταγωνικού τύπου. Φωτίζεται από δύο σειρές παραθύρων στις έξι πλευρές, τα οποία είναι όμοια με εκείνα του τεμένους, εκτός από τον τοίχο με προσανατολισμό προς τη Μέκκα  που δεν έχει παράθυρα.  Σήμερα στο εσωτερικό του φυλάσσονται αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής.

        Ο εκθεσιακός χώρος του Τζαμιού είναι εντυπωσιακός και προκαλεί το ενδιαφέρον του επισκέπτη. Τα σπουδαία εκθέματα που φιλοξενούνται εκεί ,του δίνουν την ευκαιρία να ταξιδέψει στο πολυσήμαντο παρελθόν και να γνωρίσει πολιτισμούς άλλων ιστορικών εποχών. Τα πήλινα και μεταλλικά αντικείμενα στις προθήκες, με τις ταμπελίτσες που δηλώνουν την ταυτότητά τους, διαγράφουν την πορεία της βυζαντινής και μεταβυζαντινής τέχνης. Την καθημερινότητα και τον πολιτισμό της εποχής εκείνης.

Εκεί στον ίδιο εκθεσιακό χώρο, η 19^η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων μετέφερε το Σχεδιαστήριο και το σχεδιαστή της, ο οποίος μας παρουσίασε ένα μικρό δείγμα της πολύπλευρης δουλειάς του, που τόσο αναγκαία και απαραίτητη είναι για την διάσωση της πολιτιστικής και ιστορικής μας κληρονομιάς, καταδεικνύοντας έτσι τη σημασία του ανθρώπινου παράγοντα.

        Επιστρέψαμε στο σχολείο μας με τις καλύτερες εντυπώσεις, με μνήμες μιας άλλης ιστορικής εποχής και με εικόνες από τον πολιτισμό της Ανατολής. Ευαισθητοποιηθήκαμε ως προς τη συντήρηση και την προβολή της πολιτιστικής μας μνήμης, ως προς την σημασία της ανασκαφής και του ρόλου της στην ανάγνωση του παρελθόντος . Είμαστε περήφανοι για την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά του Νομού μας.

Κείμενο της μαθήτριας της Β΄ τάξης Ευαγγελίνας Κόκκα.

Το άρθρο της διευθύντριας του 3ου Γυμνασίου Τρικάλων Κας Αμαλίας Κ. Ηλιάδη, φιλολόγου-ιστορικού, «Τα Αρχαία ελληνικά σύμφωνα με
το διεθνή τύπο, επανέρχονται στο προσκήνιο ως μια διεθνής
γλώσσα»( http://www.matia.gr/7/78/7806/7806_5_18.html ) δεν μπορεί παρά να
προκαλέσει δέος και θαυμασμό στους αναγνώστες του.
Η Κα Ηλιάδη, με την ευαισθησία και την πνευματική
καλλιέργεια που την διακατέχει, εισέρχεται στην διερεύνηση και
ανάλυση του θέματος με τρόπο λιτό, σεμνό και κατανοητό. Πνεύμα
ελεύθερο, οξύ και πολύπλευρο, η ίδια, αναφέρει στο άρθρο της ότι
τα αρχαία ελληνικά εκφράζουν τους εξυπνότερους και καλύτερους
φοιτητές, προκαλούν δέος και σεβασμό για τον πλούτο τους,
δυναμώνουν και ανανεώνουν δημιουργικά την επιχειρηματική
απόδοση των εργαζομένων σε Ιαπωνικές και Βρετανικές
επιχειρήσεις.
Ακολούθως, το συμπέρασμα των Βρετανών ειδικών ότι η
ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές
ικανότητες ,όπως επίσης ότι στην Αγγλία από τον Σεπτέμβριο του
2010 εφαρμόζεται ένα πιλοτικό πρόγραμμα εκμάθησης των αρχαίων
ελληνικών σε ορισμένα δημόσια Δημοτικά σχολεία της Οξφόρδης ,
αποτελούν τιμή για την αρχαία ελληνική, την γλώσσα των ένδοξων
προγόνων μας, αποτελούν σεβασμό στον ελληνικό πολιτισμό ?το
λίκνο του δυτικού πολιτισμού [σύμφωνα με τη συγγραφέα-
δημοσιογράφο Χάρι Μάουντ]-,αποτελούν ευθύνη του σύγχρονου
ανθρώπου για τη διατήρηση και διάδοση των αρχαίων ελληνικών
γραμμάτων και του αρχαίου ελληνικού πνεύματος.

Η φιλόλογος-ιστορικός Κα Ηλιάδη, με το συγγραφικό της
καλαμάρι, τον θαυμάσια εύστοχο λόγο της, για άλλη μια φορά μας
αφήνει άφωνους και άλαλους με το να ανασύρει από τον τεράστιο
πλούτο της ελληνικής γλώσσας την λέξη «αποθησαύριση» και να την
ενσωματώσει έντεχνα στο άρθρο της. Αναφέρει, λοιπόν, την
αποθησαύριση του πλούτου των αρχαίων ελληνικών από το
Πανεπιστήμιο Ιρβάιν της Καλιφόρνιας, όπως επίσης το γεγονός ότι
στα πλαίσια του ερευνητικού αυτού προγράμματος
αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της ελληνικής
γλώσσας-όταν η αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000
τεχνικούς όρους.

Πράγματι, η ελληνική γλώσσα αποτελεί έναν απύθμενο
θησαυρό και το έργο καταγραφής αυτής τιτάνιο. Η αρχαία ελληνική
γλώσσα χρειάζεται βαθιά μελέτη και η προσπάθεια εκμάθησής της
από τα μικρά παιδιά Δημοτικού στην Βρετανία [με μια ώρα
διδασκαλίας κάθε δεύτερη εβδομάδα] έργο δύσκολο, αν όχι
ακατόρθωτο, θέτει σε σκέψεις την Βρετανική κυβέρνηση, η οποία
αποφασίζει οι μαθητές στη Βρετανία να διδάσκονται τα αρχαία
ελληνικά από την ηλικία των επτά χρονών και το πρόγραμμα θα
τεθεί σε εφαρμογή από το 2014.

«Δέος και σεβασμό για τον πλούτο τους σε πλήθος
ετερόκλητων ανθρώπων ανά τον κόσμο προκαλεί η αρχαία ελληνική
γλώσσα» όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει στο άρθρο της η Κα
Ηλιάδη, ένα άρθρο ξεχωριστό, ένα άρθρο που προέρχεται από ένα
βαθιά πνευματικό άνθρωπο, ένα άρθρο που πηγάζει μέσα από μια
πνευματική μορφή, ένα άρθρο που ξεδιπλώνει την ουσία, όπως
άλλωστε γίνεται μέσα απ? όλα τα δημοσιεύματά της.
Η φιλόλογος-ιστορικός Κα Αμαλία Ηλιάδη με αυτό της το
άρθρο απευθύνεται σε όλους τους αναγνώστες, τους λάτρεις η μη
των αρχαίων ελληνικών, από μια, ίσως, εσωτερική ανάγκη
παρουσίασης και τοποθέτησης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στα
πλαίσια της σύγχρονης παγκόσμιας κοινωνίας.

από το μαθητή της Α΄  τάξης Στάθη Ι. Νταούλα

στα πλαίσια του εργαστηρίου  δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής του 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων  σχολικού έτους 2013-2014

Υπεύθυνη: Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων 

Το καλοκαίρι που μας πέρασε πήγα με τους γονείς μου διακοπές στην Πελοπόννησο και συγκεκριμένα στο Πόρτο Χέλι.

Το Πόρτο Χέλι είναι ένα πανέμορφο μέρος όπου η πόλη του είναι χτισμένη σε φυσικό λιμάνι. Το μοναδικό τοπίο που προσφέρει σε συνδυασμό με το υπέροχο κλίμα και την ανοιχτή κι όμως τόσο ήρεμη θάλασσα οδήγησαν εκεί πολλούς εφοπλιστές και καλλιτέχνες να επιλέξουν το Πόρτο Χέλι ως μόνιμη κατοικία τους. Τα πολυτελή ξενοδοχεία και εστιατόρια, τα γραφικά ταβερνάκια και οι πεντακάθαρες παραλίες του προσφέρουν στον επισκέπτη μοναδικές εμπειρίες.

Το ξενοδοχείο που μέναμε ήταν μπροστά στο λιμάνι. Είχε πέντε μεγάλα συγκροτήματα, τεράστια πισίνα και κήπους καταπράσινους, γεμάτους με όλων των ειδών εξωτικά φυτά και λουλούδια. Από τη βεράντα του δωματίου μας μπορούσα να δω το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας καθώς και μεγάλα και μικρά κάτασπρα καράβια που ήταν αγκυροβολημένα στην άκρη του λιμανιού.

Αρχικά παίρναμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο και κάναμε μπάνιο στις όμορφες παραλίες ενώ το απόγευμα κάναμε βόλτες κατά μήκος του λιμανιού χαζεύοντας τα πολυτελή κότερα για να καταλήξουμε σε κάποιο γραφικό ταβερνάκι. Μέναμε στο Πόρτο Χέλι αλλά επισκεφτήκαμε και τη γύρω περιοχή.

Πρώτος μας σταθμός ήταν το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Ένιωσα μεγάλο θαυμασμό και δέος όταν αντίκρισα το μεγαλείο του αρχαίου αυτού θεάτρου που γεμίζει κάθε καλοκαίρι όταν δίνονται παραστάσεις. Είναι φημισμένο για την τέλεια ακουστική του και την αρχιτεκτονική του γι? αυτό και δικαιολογημένα χαρακτηρίστηκε το τελειότερο και μεγαλύτερο πέτρινο ηχείο του κόσμου. Ανεβήκαμε στις πάνω θέσεις αγναντεύοντας από ψηλά το καταπράσινο τοπίο αλλά και παρακολουθώντας τους Γάλλους τουρίστες που δοκίμαζαν εκείνη την στιγμή, τραγουδώντας, την ακουστική του θεάτρου.

Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε τα νησιά Ύδρα και Σπέτσες. Ξεκινώντας από το λιμάνι του Πόρτο Χέλι το καράβι μας ? στο δρόμο μας για την Ύδρα – πέρασε πλάι από τις χλιδάτες, πετρόχτιστες βίλλες γνωστών εφοπλιστών και όχι μόνο, οι οποίες ήταν χτισμένες στην άκρη της θάλασσας και πνιγμένες στις βουκαμβίλιες και στο πράσινο. Φτάνοντας στο πανέμορφο και κοσμοπολίτικο νησί της Ύδρας επισκεφτήκαμε πρώτα το αρχαιολογικό μουσείο που βρίσκεται στο παλιό γραφικό λιμανάκι με τις πολεμίστρες και τα κανόνια. Περπατήσαμε στα πέτρινα επιβλητικά σοκάκια του νησιού, κάναμε το γύρο του νησιού με γαϊδουράκια, μιας και είναι το μόνο μέσο μεταφοράς που διαθέτει το νησί, για να καταλήξουμε σε ένα γραφικό ταβερνάκι στην παραλία του νησιού όπου φάγαμε και ξεκουραστήκαμε. Πολύ μεγάλη εντύπωση εδώ μου έκαναν οι τεράστιες παχουλές γάτες του νησιού που καθότανε ανέμελες δίπλα στα τραπέζια των επισκεπτών κατά μήκος του λιμανιού.

            Κατευθυνόμενοι για το νησί των Σπετσών διακρίναμε από μακριά την καταπράσινη και εύφορη ιδιωτική νησίδα «Σπετσοπούλα», ιδιοκτησίας της γνωστής οικογένειας Νιάρχου. Οι Σπέτσες κατά την περίοδο 1821-1832 έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση. Οι Σπέτσες μαζί με την Ύδρα και τα Ψαρά ήταν από τα πρώτα νησιά που επαναστάτησαν, έναντι των Τούρκων με κυρίαρχη μορφή την ιστορική Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. Επισκεφτήκαμε το σπίτι της που είναι ένα όμορφο αρχοντικό. Οι Σπέτσες είναι ένα πολύ πλούσιο και πανέμορφο νησί με πολυτελή ξενοδοχεία και φανταστικές παραλίες. Είχαμε επίσης την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τον εορτασμό της επετείου της Ναυμαχίας των Σπετσών ? Αρμάτα ? με την πυρπόληση και την ανατίναξη του ομοιώματος της τουρκικής ναυαρχίδας. Από πολύ νωρίς το απόγευμα το νησί είχε κατακλυστεί από κόσμο λόγω του εορτασμού, ενώ είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά εκτός από τα πολυτελή κότερα των εφοπλιστών και τα μεγάλα πολεμικά πλοία του ναυτικού μας που έδωσαν εκείνο το βράδυ το παρόν τους. Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τόσο πολύ κόσμο. Το νησί κυριολεκτικά κόντευε να βουλιάξει. Ο εορτασμός έκλεισε με μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις και πολύχρωμα βεγγαλικά που μετέτρεψαν την νύχτα σε μέρα.

            Επόμενος προορισμός μας ήταν το Ναύπλιο. Επισκεφτήκαμε το Παλαμήδι, το φημισμένο Κάστρο με την έντονη μεσαιωνική ατμόσφαιρα, χτισμένο σε υψηλό λόφο που στεφανώνει την πόλη. Δεν φτάσαμε στην κορυφή του κάστρου ανεβαίνοντας τα 999 σκαλοπάτια αλλά ανεβήκαμε ως εκεί με το αυτοκίνητό μας αφού ευτυχώς υπάρχει ασφαλτοστρωμένος δρόμος. Από εκεί ψηλά η θέα ήταν πανοραμική και σου έκοβε την ανάσα.  Μπορούσες επίσης να δεις το Μπούρτζι, το μικρό φρούριο που είναι χτισμένο σε νησίδα μέσα στο λιμάνι.

Στη συνέχεια ξεναγηθήκαμε στην παλιά πόλη του Ναυπλίου όπου είδαμε την πλατεία του Συντάγματος η οποία θυμίζει Ιταλική πιάτσα, την Εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, τα κτίρια όπου στεγάζονταν η Σχολή Ευελπίδων και το πρώτο Υπουργείο των Στρατιωτικών καθώς και άλλα αξιοθέατα. Η παλιά πόλη του Ναυπλίου μου άρεσε περισσότερο απ? όλα όσα είδα γιατί είναι μια πανέμορφη, πολύχρωμη πόλη υψηλής αισθητικής με στενά σοκάκια, καλοδιατηρημένα σπίτια με πολλά λουλούδια στις αυλές και στα μπαλκόνια, με το φούξια από τις βουκαμβίλιες να κυριαρχεί. Μια πόλη ανθρώπινη, καθαρή που λες και ξεπήδησε μέσα από παιδικό παραμύθι, μια πόλη που δεν έχει καμία σχέση με τις άχαρες πολυκατοικίες των σύγχρονων πόλεων. Μια πόλη μαγική που ποτέ δεν ησυχάζει, ποτέ δεν κοιμάται, κερδίζει τον επισκέπτη από την πρώτη στιγμή και τον κάνει να ξεχάσει ό,τι τον απασχολεί. Μια πόλη πολύχρωμη και ευωδιαστή από τα υπερβολικά πολλά της νυχτολούλουδα, μια πόλη με πολλά μαγαζιά με κοσμήματα, μουσικά όργανα και παραδοσιακά γλυκά που δεν ξέρεις ποια να πρωτοδοκιμάσεις. Μια πόλη που μοιάζει με αληθινό παζάρι, με πραγματικό παράδεισο.

            Τελικός μας προορισμός ήταν οι Μυκήνες. Επισκεφτήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο. Τα κυκλώπεια τείχη, που οικοδομήθηκαν σε τρεις φάσεις,  περιβάλλουν την ακρόπολη των Μυκηνών, ενώ στη νότια πλευρά μια απότομη χαράδρα εξασφάλιζε φυσική άμυνα. Εντός της ακρόπολης βρίσκεται μεταξύ άλλων και το ανακτορικό συγκρότημα.

            Έτσι τελείωσαν οι καλοκαιρινές μου διακοπές. Ξεκουράστηκα αλλά ταυτόχρονα γνώρισα και μέρη της πατρίδας μου που δεν ήξερα πιο πριν πόσο όμορφα ήταν. Οι καλοκαιρινές μου αυτές διακοπές, μου έδειξαν ότι η Ελλάδα είναι γεμάτη ομορφιές που ποτέ κανείς, όσες ζωές και να ζήσει, δεν μπορεί να τις δει όλες.

από τη μαθήτρια της Α΄τάξης του 3ου Γυμνασίου Τρικάλων Δάφνη Πάνου  στα πλαίσια του προγράμματος:

Εργαστήρι δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής σχολικού έτους 2013-2014

Υπεύθυνη καθηγήτρια :Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων 

Φέτος το καλοκαίρι η οικογένεια μου και εγώ πήγαμε στην Χαλκιδική και συγκεκριμένα στο πρώτο πόδι, στο Πευκοχώρι! Εκεί έχουμε ένα εξοχικό! Έτσι πάμε κάθε χρόνο και βρισκόμαστε όλοι οι γνωστοί εκεί! Παρόλο που το διαμέρισμα είναι μικρό μια φράση λέει:”Όλοι οι καλοί χωράνε!”

Πάντα περνάμε τέλεια για το διάστημα που μένουν όσο και αν είναι! Το Πευκοχώρι έχει εκπληκτικά καθαρές παραλίες, ενώ το ηλιοβασίλεμα της περιοχής είναι θεαματικό και για εμένα προσωπικά είναι το καλύτερο από όλα τα μέρη που έχω πάει μαζί με το νησί της Σκοπέλου! Καθώς και στο θέμα του τουρισμού έχει πολλά καταστήματα με σουβενίρ, ρούχα, είδη θαλάσσης και πολλά άλλα! Καθώς έχει ψαροταβέρνες και μαγαζιά με κρέπες, λουκουμάδες ή ακόμα και γύρο!

Το διάστημα που μέναμε εκεί, μετά το πρωινό στην βεράντα, πηγαίναμε στην παραλία και απολαμβάναμε τα δροσερά νερά της! Την χαζεύαμεμέχρι και το απόγευμα όμως πάντα το μεσημεράκι καθόμασταν κάτω από την ομπρέλα! Ο ήλιος ήταν πολύ επικίνδυνος και καυτός! Αλλά μέχρι το μεσημεράκι είχαμε χορτάσει μπάνια και παιχνίδι!  

Μετά, κατά το βραδάκι , μόλις δηλαδή σουρούπωνε ή θα καθόμασταν στην βεράντα του διαμερίσματος να μας φυσάει το δροσερό,τότε,αεράκι ή θα βγαίναμε στους δρόμους και τα στενά κατά μήκος της γαλήνιας θάλασσας με τα μαγαζιά και τα ταβερνάκια καθώς και τα μπαράκια, κοντά στο δρόμο για το φάρο! 

Πραγματικά δεν κατάλαβα πως πέρασαν οι διακοπές μου εκεί,γιατί κύλησαν ήρεμα και ξεκούραστα!

Όμως οι διακοπές μου δεν σταμάτησαν εκεί!

Μόλις τελείωσαν τα θερινά μαθήματα των αγγλικών μου δηλαδή αρχές Ιουλίου πήγα στην κατασκήνωση για 3 βδομάδες και πέρασα εκπληκτικά με τέλεια παρέα και ομαδάρχισσα!Η καλύτερη ομάδα ήμασταν!

Πήγαμε πολλές βόλτες στο κοντινό χωριό και πραγματικά είχαμε εξαντλήσει κάθε πιθανή δραστηριότητα που μπορούσαμε να κάνουμε! Τέλειωσε η περίοδος της κατασκήνωσης με μια γιορτή με σκετσάκια που ανέλαβε να παρουσιάσει η κάθε ομάδα!

Το επόμενο πρωί φύγαμε όλη η οικογένεια για το ορεινό χωριό μου! Εκεί όλος ο Αύγουστος πέρασε ξέγνοιαστα καθώς και η γιορτή της 15ης Αυγούστου που έγινε ένα πανηγύρι στην πλατεία στο οποίο διασκέδασαν οι κάτοικοι αλλά και οι επισκέπτες του χωριού!

Το πρωί πάντως στην εκκλησία! Και μετά συνήθως πάμε στο καφενείο του χωριού για ένα καφέ ή για ένα χυμό!Το μεσημεράκι όλη η οικογένεια μαζί για το μεσημεριανό γεύμα! Μετά στην πόλη! Και κάπως έτσι έληξε το καλοκαίρι μου!

ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός,Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων 

Τούλα Τίγκα, «Φεγγάρι στο νερό»: παρουσίαση από τη μαθήτρια Β΄ τάξης του 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων Παράσχη Δήμητρα

Το περασμένο καλοκαίρι αποφάσισα να διαβάσω το προσφάτως γραμμένο μυθιστόρημα της Τούλας Τίγκα, Φεγγάρι στο νερό.  Καταρχήν, έχω να παρατηρήσω ότι το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα. Το «περιβάλλον» στο οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα είναι για μας, που ζούμε σε αυτή την πόλη οικείο. Είναι ενδιαφέρον να διαβάζει κανείς περιγραφές που ζωντανεύουν εικόνες της πόλης μας πριν από έναν αιώνα.

    Έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει πολλά από τα έργα της.  Με συγκίνησε η ευαισθησία με την οποία προσεγγίζει το ζήτημα της ανοχής της διαφορετικότητας στο έργο της «Τα πουλιά στο χιόνι». Με προβλημάτισε το θέμα του βιβλίου της «Η εποχή των υακίνθων» που θίγει ένα σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο μέσα απ? τα μάτια ενός νεαρού κοριτσιού.  Γι΄ αυτό δεν αισθάνομαι βολικά που είμαι αναγκασμένη να πω ότι με το συγκεκριμένο βιβλίο (Φεγγάρι στο νερό) με απογοήτευσε.

     Συγκεκριμένα στο βιβλίο δεν υπάρχει πλοκή καθώς γεγονότα και πρόσωπα με χαλαρή σχέση μεταξύ τους γίνεται προσπάθεια να «στριμωχθούν» στο βιβλίο προκειμένου αυτό να φτάσει τις 500! σελίδες. Επίσης, το ιστορικό πλαίσιο και τα ιστορικά γεγονότα της εποχής είναι χαλαρά συνδεδεμένα με την ιστορία και τα πρόσωπα. Έχει κανείς την αίσθηση ότι η συγγραφέας προσπαθεί να τα χωρέσει όλα στο φόντο του μυθιστορήματος, με άτεχνο τρόπο, για να κερδίσει αυτό το χαρακτήρα του ιστορικού μυθιστορήματος. Κατά την γνώμη μου η περίπτωση της ευκατάστατης Φιλίτσας η οποία εγκαταλείπει τις ανέσεις της οικογενειακής ζωής στο Βόλο για να ακολουθήσει έναν πρώην κολίγο, τον Πασχάλη Ντάκο, στις άθλιες συνθήκες ζωής στα Τρίκαλα, είναι ελάχιστα αληθοφανής. Τέλος, με την τόσο έντονη προβολή του ερωτικού στοιχείου και με τις λεπτομερείς περιγραφές των ερωτικών σκηνών η συγγραφέας δίνει την αίσθηση ότι επιδιώκει να κερδίσει ένα συγκεκριμένο κοινό το οποίο, όπως διαπίστωσα και η ίδια στο βιβλιοπωλείο όπου πήγα να αγοράσω το βιβλίο, το διεκδικούν πολλές σύγχρονες συγγραφείς.

     Συνολικά το βιβλίο και η συγγραφέας, Τούλα Τίγκα, με απογοήτευσαν γιατί ενώ περίμενα ένα βιβλίο με ενδιαφέρον περιεχόμενο όπως άλλα βιβλία της συγκεκριμένης συγγραφέα, διάβασα ένα βιβλίο που δεν ήταν καθόλου πειστικό.

Τούλα Τίγκα: «Φεγγάρι στο νερό». Παρουσίαση από τη μαθήτρια της Β΄ τάξης του 3ου Γυμνασίου  Τρικάλων  Ευαγγελίνα Κόκκα 

 Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο «Φεγγάρι στο νερό» βρισκόμουν σε διακοπές το καλοκαίρι του 2013. Η συγγραφέας του βιβλίου κυρία Τούλα Τίγκα μου ήταν ήδη γνωστή  και αγαπητή από την ανάγνωση παλαιότερων έργων της. Αυτό της το βιβλίο όμως από την αρχή, μου φάνηκε διαφορετικό, γοητευτικό και οικείο. Από τις πρώτες σελίδες και κάθε φορά που το διάβαζα μεταφερόμουν σε μια άλλη εποχή, στις αρχές του περασμένου αιώνα, στην καρδιά της Θεσσαλίας.
Σε μία εποχή που οι κολίγοι γίνονται νοικοκυραίοι, οι ιδέες ταξιδεύουν και ριζώνουν πιο εύκολα στις ψυχές των ανθρώπων και οι νέοι άνθρωποι ονειρεύονται το μέλλον τους αλλιώτικο, διαφορετικό. Μέχρι τη μέση του βιβλίου η τρικαλινή οικογένεια των Ντακαίων και η Βολιώτικη των Ρουμπαίων γίνονται φίλοι μου και από τις περιγραφές είναι σαν να βρίσκομαι και εγώ μαζί τους στην αυλή με τη στέρνα στη μέση. Σαν να ζω και εγώ μαζί τους τον παθιασμένο έρωτα του Πασχάλη για τη θάλασσα από τη μία και τη Φιλίτσα από την άλλη. Πέντε παιδιά οι πρωταγωνιστές του βιβλίου: η Ζαμπέτα, ο Λίνος, ο Κωσταντής, ο Αργύρης και ο Μιχέλ που μεγαλώνουν μαζί, φίλοι αχώριστοι στα παιχνίδια της αυλής, για να προχωρήσουν αργότερα στα παιχνίδια της ζωής και του έρωτα.

            Το βιβλίο της κυρίας Τούλας Τίγκα «Φεγγάρι στο νερό» αποτελεί κατά την προσωπική μου γνώμη, έναν ύμνο για την πόλη μας, τα Τρίκαλα, αλλά και για τον περίτρανο θεσσαλικό κάμπο που την περιβάλλει. Περιγράφει γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της πόλης των Τρικάλων αλλά και της Θεσσαλίας, δεμένα με τη ζωή των ηρώων, μέσα από τη ζωή των δύο οικογενειών σε μια αυλή τρικαλινού σπιτιού από τις αρχές του 1900 μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 1970.

            Εντυπωσιακή είναι η προσπάθειά της να ζωντανέψει μέσα από το βιβλίο της το απώτατο παρελθόν της πόλης, τις παλιές γειτονιές της, τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια της, τις πλατείες της, τα τραγούδια της, τις μυρωδιές της, τα δύσκολα χρόνια των ανθρώπων του κάμπου, περιγράφοντάς τους να γλεντούν, να αγαπούν, να πενθούν, να αγωνίζονται για τη Γή τους και να διεκδικούν. Επιχειρεί ένα ιστορικό οδοιπορικό προς τα πίσω. Υποδέχεται τον ελληνικό στρατό όταν μπήκε μέσα στην πόλη, τον Αύγουστο του 1881 και η Θεσσαλία ξαναέγινε ελληνική. Ζει στιγμές από την μεγάλη πλημμύρα, βρίσκεται στο Κιλελέρ μαζί με τους εξεγερμένους αγρότες ή στα καφενεία της Ασκληπιού όπου καβγαδίζουν οι βασιλικοί και οι βενιζελικοί. Ακούει τα βήματα των γερμανικών περιπολιών τη νύχτα, βλέπει τα απαγχονισμένα κεφάλια του Βελουχιώτη και του Τζαβέλα. Περπατάει σε δρόμους και δρομάκια των Τρικάλων, στα στενά του Βαρουσιού με τα αρχοντικά αλλά και σε κάποιες άλλες γειτονιές με πλίθινα ετοιμόρροπα σπίτια. Κατεβαίνει στις όχθες του Ληθαίου και πίσω από το Κουρσούμ Τζαμί φαντάζεται τη Ζαμπέτα στην αγκαλιά του Λίνου. Ένα βιβλίο πλούσιο σε περιγραφές και διεισδύσεις, πηγή ιστορικής γνώσης χρησιμοποιώντας λόγο απλό και μεστό. Ένα βιβλίο συγκινητικό και αληθινό. Ένα βιβλίο για τον παλιό καιρό, για τον καιρό μας και για τον καιρό που έρχεται? Ένα βιβλίο για την αγάπη, για την ομορφιά που κρύβουν μέσα τους οι φτωχοί και τίμιοι άνθρωποι του κάμπου των Τρικάλων. Ένα βιβλίο ύμνος στον έρωτα,  στους αγρότες και τις αγρότισσες του θεσσαλικού κάμπου, στα Τρίκαλα, στο χθές και το πάντοτε, στα θεσσαλικά άλογα, στα ταξίδια, στο ποτάμι της πόλης το Ληθαίο, ένας ύμνος στις παλιές όμορφες εποχές που κανείς μας δε θα ήθελε να ξεχάσει αλλά αντιθέτως να τις αφήνει ως πολύτιμη παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.

            Ένα βιβλίο σταθμός για την πόλη μας που κάθε Τρικαλινός πολίτης οφείλει να διαβάσει για να θυμηθούνε οι παλαιότεροι και να γνωρίσουνε οι νεότεροι.

            Συγχαρητήρια στη συγγραφέα του βιβλίου κυρία Τούλα Τίγκα!

ΤΟΥΛΑ ΤΙΓΚΑ, «ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ»: παρουσίαση του μυθιστορήματος από το μαθητή της Β΄ τάξης του 3ου Γυμνασίου Τρικάλων Σδόγκου Ηλία

«Τα χρόνια τρέχοντας» είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και συναρπαστικό μυθιστόρημα. Είναι η ιστορία μιας νεαρής κοπέλας, της Εύας, από τα φοιτητικά της χρόνια μέχρι την πρώτη περίοδο της μεταφοιτητικής της ζωής.

Η αξιόλογη συγγραφέας και συμπολίτισσά μας κ. Τούλα Τίγκα, καταφέρνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος του βιβλίου. Η απλή γλώσσα που χρησιμοποιεί με τις καθημερινές εκφράσεις, οι επιτυχημένες παρομοιώσεις, η λεπτομέρεια και η παραστατικότητα στις περιγραφές ατόμων, τοπίων και καταστάσεων, ζωντανεύουν και μεταμορφώνουν τον αναγνώστη σε κεντρικό ήρωα της ιστορίας.

Μια ολόκληρη εποχή αποτυπώνεται στο μυθιστόρημα αυτό, με όλα τα συναισθήματα της φιλίας, του έρωτα και των συμπεριφορών. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που χαίρονται , λυπούνται, ελπίζουν, οραματίζονται και επαναστατούν. Οι αναφορές στην επικαιρότητα, τα πολιτικά γεγονότα, στον κινηματογράφο και τη μουσική, δίνουν μια τέλεια εικόνα του κλίματος της δεκαετίας του ΄80. Μας μεταφέρει στο Βόλο, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα και στο Παρίσι όπου ζει η Εύα και παλεύει να καταλάβει τον εαυτό της και τις ανάγκες της ώστε να μπορέσει να συνθέσει το δικό της χαρακτήρα και να προχωρήσει στο μέλλον απαλλαγμένη από τα λάθη του παρελθόντος.

Τούλα Τίγκα,  ” ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ”: παρουσίαση από τη μαθήτρια της Β΄τάξης του 3ου Γυμνασίου Τρικάλων Μπρουζούκη Αργυρώ 

          Η κα Τίγκα στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο της « Τα πουλιά στο χιόνι» έδωσε το μήνυμα της διαφορετικότητας και της συνύπαρξης. Μια ομάδα παιδιών με διαφορετικό χαρακτήρα, εθνικότητα, ηλικία και ιδέες αποτελεί τους ήρωες του βιβλίου. Ο Κωνσταντίνος, γυμνασιόπαιδο, σοβαρό και μετρημένο παιδί. Η Μπριγκίτε, κορίτσι του Βορρά, κατάξανθη και πρασινομάτα. Η Θεοδώρα ξεχωριστή. Ήθελε να έχει τα πάντα υπό τον έλεγχο της. Ο Μπράνκο παιδί του πολέμου, ήρθε από τη Βοσνία με τις ανθρωπιστικές αποστολές. Ο Αντρέας, μεγαλύτερος όλων, «κακός» μαθητής αλλά έξυπνος, αγαπητός και εξαιρετικός φίλος. Ο Άγγελος, μοναδικός στη διαχείριση χρημάτων. Ο Λευτέρης ανασφαλής, με μεγάλη ανάγκη από φίλους. Ο Θάνος και ο Σωτηράκης, μικρότερα παιδιά αλλά με όνειρα ίδια με εκείνα των μεγαλύτερων παιδιών. Είναι όλα τους παιδιά, όλα τους «πουλιά». Μέσα από τη συνύπαρξη της παρέας προβληματίζεται κανείς για το «άλλο» που δε μας απειλεί αλλά μπορεί να μας προσφέρει γνώσεις και αξίες που θα μας κάνουν καλύτερους. Θέματα ανθρώπινων σχέσεων όπως είναι τα δυνατά ερωτικά συναισθήματα της εφηβείας, η σχέση μας με τους παππούδες μας αλλά και η σχέση μας με τα ζώα αναδύονται μέσα από τη ζωή των ηρώων.  Η φτώχεια, η μετανάστευση, ο πόλεμος και τα δεινά του και η προσφυγιά είναι σημαντικά θέματα που μας προβληματίζουν και μας κάνουν να σκεφτούμε. Εκείνο που πραγματικά με εντυπωσίασε στο βιβλίο είναι ότι κάθε παιδί έδωσε για ένα φαινόμενο απλό, όπως οι πατημασιές των πουλιών στο χιόνι, μια εξήγηση που αντιπροσώπευε τη ζωή, τις σκέψεις του, τα όνειρά του.

          Εκπληκτικά ωραίο βιβλίο! Έχει κάτι από τον καθένα μας αλλά και για τον καθένα μας. Μου άρεσε πολύ!

Τούλα Τίγκα, «ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΤΟ ΝΕΡΟ»: παρουσίαση από το μαθητή της  Γ΄ τάξης του 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων  Γουναρόπουλο Στέλιο

Το καλοκαίρι που μας πέρασε μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω το βιβλίο «Φεγγάρι στο νερό», ένα προσφάτως γραμμένο μυθιστόρημα της διάσημης τρικαλινής συγγραφέως Τούλας Τίγκα. Γνωρίζοντας ότι η γραφή της κυρίας Τίγκα αποτελεί υπόδειγμα λογοτεχνικής πένας, αυτό το βιβλίο μου κέντρισε το ενδιαφέρον και, φυσικά τελειώνοντάς, το δικαιώθηκα για την επιλογή μου να το αγοράσω. Ιστορικά καλύπτει την περίοδο από την εποχή των κολίγων και των τσιφλικάδων μέχρι την αυγή της δεκαετίας του ?80 περιγράφοντας τη ζωή δύο οικογενειών και τους αγώνες τους για επιβίωση κόντρα στη φτώχεια, την πείνα, την εξαθλίωση και τους κατακτητές.

Το μυθιστόρημα αυτό είναι ένας ύμνος στη μητέρα και ζωοδότρα γη, στον θεσσαλικό κάμπο και τους αγρότες του, στα Τρίκαλα και κυρίως στον έρωτα, ο οποίος κυριαρχεί στις πιο πολλές σελίδες του βιβλίου με πρωταγωνιστές τον Λίνο, τον Κωνσταντή και τη μοναδική Ζαμπέτα. Με μόνιμο σκηνικό τα αγαπημένα Τρίκαλα με το Ληθαίο, το φρούριο, το Κουρσούμ τζαμί και το Βαρούσι, μέσω του βιβλίου αναβιώνουν τρικαλινά ήθη, έθιμα και παραδόσεις, ενώ αισθητή γίνεται συχνά η προσωπική εμπλοκή της συγγραφέως , αφού τα Τρίκαλα είναι οι ρίζες της Τούλας Τίγκα, που ουσιαστικά καταθέτει ένα «φόρο τιμής» στην ξεχασμένη κληρονομιά και σε ένα άγνωστο κομμάτι της ιστορίας της πόλης μας.

Προσωπικά, η γραφή της κυρίας Τίγκα με κατέπληξε μιας και καταφέρνει να κάνει τον αναγνώστη να ταξιδέψει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σε έναν κόσμο μαγικό και αλλιώτικο και όμως τόσο ρεαλιστικό και γνώριμο. Από το βιβλίο αυτό αποκόμισα πάρα πολλά πράγματα: γνώρισα καλύτερα τον τόπο μου, τα αξιοθέατά του και την ιστορία του, πληροφορήθηκα για πλήθος σημαντικών γεγονότων κατά τον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τη χούντα και τον εμφύλιο και έμαθα για τον τρόπο ζωής των τρικαλινών εκείνη την περίοδο, την καθημερινότητά τους, τις ασχολίες και τα επαγγέλματά τους καθώς και πώς περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους τα παιδιά των φτωχών οικογενειών. Έμαθα τέλος πώς έχτιζαν τα σπίτια τους, πώς κατάφερναν να επιβιώνουν στην Κατοχή και τι θέση έπαιρναν οι ενήλικες πάνω σε φλέγοντα κοινωνικοπολιτικά θέματα της εποχής. Το πλούσιο λεξιλόγιο, οι ζωντανές εικόνες και οι γλαφυρές περιγραφές σε συνδυασμό με την πολλές φορές αναδρομική αφήγηση κάνουν πολύ ευχάριστη και ελκυστική την ανάγνωση του μυθιστορήματος.

Συνοψίζοντας, το «Φεγγάρι στο νερό» είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Αυτό το αριστούργημα μπορεί να διαβαστεί άνετα και από ενήλικες αλλά και από εφήβους. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρες των καλών βιβλίων.

Τούλα Τίγκα: Η εποχή των Υακίνθων της μαθήτριας του Γ3 Λυδίας Παπαγόρα

Τούλα Τίγκα, «Η βοή των υδάτων»: παρουσίαση από τη μαθήτρια β΄τάξης του 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων Παπαδοπούλου Κωνσταντίνα

(Λίγα λόγια για τη συγγραφέα)

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα, όπου και ζει σήμερα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Έχει γράψει βιβλία για παιδιά και για νέους και μυθιστορήματα. Στα έργα της συγκαταλέγονται τα βραβευμένα με το βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου Οδός Γραβιάς (Εκδ. Πατάκης 1991), Η εποχή των υακίνθων (Εκδ. Πατάκη 1993) και το μυθιστόρημα Τα χρόνια τρέχοντας (Εκδ. Πατάκης 1999) που έχει βραβευτεί από το λογοτεχνικό περιοδικό Διαβάζω.

Η βοή των υδάτων

Μια φιλόλογος, η Αντιγόνη ξεκινάει το ταξίδι της από την Αθήνα με προορισμό τα Τρίκαλα, με σκοπό να επισκεφτεί την βαφτιστικιά της, Ελπίδα, η οποία έκανε αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας.

Το βιβλίο μας περιγράφει τις συνθήκες διαβίωσης της Ελπίδας οι οποίες είναι εξαιρετικές καθώς ήταν παιδί εύπορης οικογένειας, ήταν αυτό που λέμε παιδί που δεν της έλειπε τίποτα. Το ανήσυχο πνεύμα όμως της εφηβείας καθώς και η «πίεση» των γονιών της την οδήγησαν στην απόπειρα αυτοκτονίας.  Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στην Αντιγόνη, στα δύσκολα παιδικά της χρόνια και στις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει ακόμα στη ζωή της.Μπορούμε να κάνουμε μια σύγκριση των ζωών Ελπίδας-Αντιγόνης, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε, αλήθεια, ποιος είχε κάποια «κίνητρα» για να φτάσει σε αυτή την καταδικαστέα πράξη;Η Ελπίδα αν είχε ένα λόγο, η Αντιγόνη θα μπορούσε να βρει εκατό. Η ζωή μας είναι μοναδική, θείο δώρο και δεν πρέπει να την στερηθούμε, να την χαραμίσουμε για κανέναν λόγο άσχετα αν είναι μικρός ή μεγάλος. Τα  προβλήματα είναι για τους ανθρώπους, είναι γήινα και όλα ξεπερνιούνται  με την δύναμή μας και με την βοήθεια του Θεού.Υπέροχο βιβλίο!!! Όταν το διαβάζεις, νιώθεις να βιώνεις με τους ήρωες κάθε γεγονός και κάθε συναίσθημα.Θα μου μείνει αξέχαστη η περιγραφή των Τρικάλων από την συγγραφέα, καθώς κάνει κάποιον που δεν γνωρίζει την πόλη να την φανταστεί με ευκολία έτσι όπως ακριβώς είναι.

Τούλα Τίγκα, «Σεμέλη»: παρουσίαση από τη μαθήτρια β΄ τάξης του 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων Παπαδοπούλου Κωνσταντίνα

H Σεμέλη ήταν μία από τις τέσσερις κόρες του Κάδμου, ιδρυτή και βασιλιά της Θήβας, και της Αρμονίας, κόρης της Αφροδίτης και του Άρη. Ήταν μητέρα του Διόνυσου, ο οποίος ήταν ο καρπός του κρυφού γάμου της με τον Δία. Όταν η Ήρα έμαθε ότι ο Δίας ήταν κρυφά παντρεμένος με τη Σεμέλη οργίστηκε και έβαλε σκοπό να τη σκοτώσει. Μία μέρα εμφανίστηκε σε αυτήν με τη μορφή της παραμάνας της και δολερά την παρότρυνε να ζητήσει από το Δία να εμφανιστεί μπροστά της με τη θεϊκή του μορφή, όπως εμφανίζεται στην Ήρα. Όταν η Σεμέλη του το ζήτησε, αυτός απερίσκεπτα θέλοντας να ικανοποιήσει την επιθυμία της, εμφανίστηκε ως θεός, προκαλώντας εκτυφλωτικό φως και κεραυνούς οι οποίοι τη σκότωσαν.Ο Δίας τότε, πικραμένος από τον άδικο χαμό της, πήρε τον αγέννητο ακόμα Διόνυσο από την κοιλιά της και τον έραψε στον μηρό του για να τρέφεται από το αίμα του ώσπου να γεννηθεί.

Τούλα Τίγκα, «Η εποχή των υακίνθων»: παρουσίαση από τη μαθήτρια β΄ τάξης του 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων Σιάγκα Βαρβάρα Χριστίνα

Οι χαρακτήρες του βιβλίου «η εποχή των υακίνθων»

Το βιβλίο «Η εποχή των υακίνθων» της συγγραφέως κ. Τούλας Τίγκα,  αναφέρεται σε ένα κοινωνικό φαινόμενο που είναι αυξημένο στις μέρες μας. Το κοινωνικό αυτό φαινόμενο είναι ο χωρισμός των δύο ενήλικων μελών μιας οικογένειας.  Οι γονείς της πρωταγωνίστριας του βιβλίου Ελένης χωρίζουν και η μαμά της ξαναπαντρεύεται τον Λάμπρο ο οποίος θα ζήσει στο διώροφο, παλιό αλλά όμορφο, με κήπο σπίτι της στα Τρίκαλα, στο οποίο θα πάει και την συνομήλικη με την Ελένη, κόρη του Αγγελική.

Η Ελένη γράφει στο ημερολόγιό της όλες τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τα συναισθήματα της που έχουν δημιουργηθεί από το χωρισμό των γονιών της,  το γάμο της μαμάς της με τον Λάμπρο, τη συμβίωσή της με τον Λάμπρο και την Αγγελική, τις διαφωνίες με τις φίλες της και άλλα γεγονότα της καθημερινότητάς της. Όλα αυτά τα γράφει, γιατί της αρέσει η ιδέα όταν μεγαλώσει να διαβάζει ένα βιβλίο με την προηγούμενη ζωή της. Επιπλέον το έχει χωρίσει σε εποχές διάρκειας ενός, δύο ή τριών χρόνων ανάλογα με τις αλλαγές, σημαντικές ή ασήμαντες, που συνέβαιναν στη ζωή της, με τίτλο ένα λουλούδι και μια της φωτογραφία  σε κάθε  εποχή. Η Ελένη μέσα από την αυτοκριτική της και τους μονολόγους της παρουσιάζεται σαν μια χοντρούλα κοπέλα με ίσα μαλλιά, σιδεράκια και πολλά ψυχικά χαρίσματα .Φαίνεται ότι είναι μια κοπέλα με πολλά προτερήματα όπως: έξυπνη , ώριμη, σκεπτική, περήφανη, ανοιχτόμυαλη, αστεία, ευγενική, λογική, ειλικρινής, καλόβολη, καλόκαρδη, φιλόζωη, δίκαιη, παραδοσιακή και με καλό γούστο. Αλλά και με αρκετά μειονεκτήματα όπως: γκρινιάρα, ανοργάνωτη, τεμπέλα, πολυλογού, αναποφάσιστη, αντιδραστική, φωνακλού, υπερβολική, καβγατζού και κάποιες φορές ανυπόφορη και απότομη. Αποδέχεται τον εαυτό της όπως είναι και έχει όνειρα για το μέλλον αφού θέλει  να γίνει συγγραφέας. Επιπλέον της αρέσει να διαβάζει βιβλία και να κάθεται με τις φίλες της: την Στεφανία  που είναι κόρη οδηγού και γειτόνισσά της όπου μαζί κάνουν πλάκες και παρηγορούν η μία την άλλη και την έξυπνη, λογική, ευγενική Ελευθερία που κάνει παρέα και με την Αγγελική και που φοράει σιδεράκια όπως η Ελένη. Επίσης με τον παιδικό της φίλο Άλκη ένα ψηλό, όμορφο και έξυπνο νεαρό που θέλει να γίνει πιλότος στην Ολυμπιακή και είναι ερωτευμένη  μαζί του.

Εκτός από την Ελένη οι άλλοι χαρακτήρες που συμμετέχουν είναι :

Η όμορφη και λεπτή μαμά της Ελένης με το αρχοντικό προφίλ και την ελληνική μύτη η οποία είναι έξυπνη, γλυκιά, καλή, ευγενική, ήρεμη, σοφή, πονηρή και  δολοπλόκα – λόγω του σχεδίου που πραγματοποίησαν  με τον Λάμπρο για να φέρουν κοντά τα κορίτσια – υπερβολική και ερωτευμένη με τον Λάμπρο. Παλαιότερα εργαζόταν ως γυμνάστρια σε  γυμνάσια και τώρα εργάζεται σε δικό της γυμναστήριο, Χόμπι της είναι να κεντάει.

Ο μπαμπάς της Ελένης ο οποίος είναι: έξυπνος, ήσυχος, ήρεμος, ευαίσθητος, γλυκός, λιγομίλητος, σοφός και δουλευταράς. Εργάζεται ως μηχανικός και έχει ως χόμπι του να φτιάχνει ξύλινα καραβάκια και να ακούει άριες και όπερες.

Ο νέος σύζυγος της μαμάς της Ελένης, ο Λάμπρος, μετρίου αναστήματος, ο οποίος είναι διακριτικός, έξυπνος, ευγενικός, αλλά και πονηρός και δολοπλόκος λόγω του σχεδίου που πραγματοποίησε με την μαμά της Ελένης για να φέρουν κοντά τα κορίτσια. Είναι βασανισμένος γιατί έχασε  τη γυναίκα του σε δυστύχημα, ενώ  στο ίδιο δυστύχημα η κόρη του  τραυματίστηκε και χειρουργήθηκε. Λόγω των μεταθέσεων στη δουλειά του αναγκαζόταν να μένει μακριά από την κόρη του. Είναι ερωτευμένος με τη μαμά της Ελένης. Εργάζεται ως διευθυντής τράπεζας.

Ο θείος της Ελένης Απόστολος που είναι αξιωματικός του στρατού και λόγω αυτού είναι σοβαρός, αγέλαστος, γκρινιάρης, φωνακλάς, πολυλογάς, αυστηρός,  και καχύποπτος. Παρ’ όλα τα μειονεκτήματα του είναι καλόκαρδος, τρυφερός και υπερπροστατευτικός με την αδελφή του.

Η υπηρέτρια  κ. Μερόπη που είναι μια ψηλή, παχιά κυρία που αν και υπερβολική, γκρινιάρα και κουτσομπόλα, είναι αγαπητός άνθρωπος που φροντίζει και  αγαπάει πολύ την Ελένη , τη  μαμά της και το σπίτι τους. Αντιπαθεί τους άντρες γιατί στο σπίτι της έχει πέντε να φροντίσει,  ταλαιπωρείται και βασανίζεται γιατί όπως λέει «οι άντρες ξέρουν να δίνουν μόνο διαταγές και τα περιμένουν όλα στα χέρια γιατί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα μόνοι τους».

Η ετεροθαλής της αδελφή η Αγγελική, είναι αυτή  που άλλαξε ριζικά τη ζωή της Ελένης, μαθαίνοντάς της να πιστεύει στον εαυτό της και ότι στον κόσμο υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα από τα δικά της. Η Αγγελική είναι ψηλή, λεπτή με μακριά, σγουρά μαλλιά και έχει πολλά πλεονεκτήματα όπως αστεία, αποφασιστική, οργανωτική, έξυπνη, ευγενική, πλακατζού, δίκαιη, με πολλές ιδέες, φιλόζωη καθώς έχει μία χελώνα, δύο ψάρια, και έναν σκύλο τον Μάρκο, θαρραλέα, αισιόδοξη, ρομαντική, καλοσυνάτη, και αγαπητός άνθρωπος. Αλλά και με αρκετά μειονεκτήματα όπως απαιτητική,  εκνευριστική, καβγατζού, σοβαρή,  ανήσυχη και σπάνια ήρεμη. Επιπλέον έχει καλό γούστο και προσαρμόζεται εύκολα, βλέπει τη ζωή από την καλή της πλευρά και τα πράγματα σωστά. Είναι  εφευρετική, δραστήρια και χαίρεται την κάθε στιγμή της ζωής της. Παρ? όλα αυτά είναι αρκετά βασανισμένη καθώς σε ένα ατύχημα έχασε τη μητέρα της, η ίδια αναγκάστηκε να εγχειριστεί λόγω του ιδίου ατυχήματος και αναγκάστηκε επίσης να μείνει μακριά από τον πατέρα της. Τέλος τα χόμπι της είναι να παίζει με την κιθάρα της και από τα παιδικά της χρόνια να μαζεύει πέτρες στις καλοκαιρινές της διακοπές, που τις έχει βάλει σε όλο το σπίτι, για να μην ξεχνάει ακρογιαλιές, παλιές μέρες και παλιούς φίλους.

Στο βιβλίο αυτό μου αρέσει η μετατροπή  της Ελένης χάρη στην βοήθεια της Αγγελικής  από ένα κορίτσι ανώριμο, εγωκεντρικό, με μικρή αυτοεκτίμηση, δυστυχισμένο,  με λίγη αυτοπεποίθηση,  που δεν απολαμβάνει τη ζωή και που είναι κλεισμένο στον εαυτό του, σε ένα κορίτσι με αρκετή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, ώριμο, που καταλαβαίνει πόσο σημαντικά προβλήματα υπάρχουν στον κόσμο και ότι τα δικά της προβλήματα δεν είναι τα σημαντικότερα. Ένα κορίτσι χαρούμενο που από τη στιγμή που αρχίζει να ανοίγεται στην ετεροθαλή αδελφή της την Αγγελική μαθαίνει να απολαμβάνει την κάθε στιγμή της ζωής της. Επιπλέον μου αρέσει η αυστηρή αυτοκριτική της Ελένης, καθώς τονίζει τα λάθη της και τις λάθος επιλογές της και δεν προσπαθεί να  καλύψει τις πράξεις της με δικαιολογίες όπως τα παιδιά της ηλικίας της.

 Τα αξιοθέατα της πόλης των Τρικάλων

     Τη Δευτέρα, 11-3-13, επισκεφτήκαμε μαζί με την κυρία που μας διδάσκει το μάθημα της Ιστορίας, την κ. Μπανάσιου, το Κέντρο Ιστορίας και Πολιτισμού ΚΛΙΑΦΑ, όπου ενημερωθήκαμε για μερικά από τα αξιοθέατα της πόλης των Τρικάλων και είδαμε τις σχετικές φωτογραφίες (για το Φρούριο,το Βαρούσι, το Τζαμί κ.τ.λ.).

     Έτσι, μάθαμε πώς, πότε και ποιος έκτισε το τζαμί πίσω από το οποίο υπάρχει ο τάφος του Οσμάν Σαχ, ο οποίος ήταν ανεψιός του σουλτάνου Σουλεϊμάν, γιος της αδερφής του. Επίσης, πληροφορηθήκαμε ότι ο σιδηροδρομικός σταθμός των Τρικάλων ιδρύθηκε το 1886. Πάνω από το σταθμό υπήρχε και ένας άλλος όροφος, όπου εκεί έμενε ο σταθμάρχης μαζί με την οικογένειά του. Είδαμε παλιές φωτογραφίες από το Βαρούσι και παρατηρήσαμε πώς ήταν χτισμένα τα σπίτια και τι είδους έπιπλα υπήρχαν μέσα. Στα παλιά σπίτια, στο ισόγειο δεν υπήρχαν παράθυρα σε αντίθεση με το πάνω όροφο, γιατί έτσι οι άνθρωποι ένιωθαν ασφάλεια.

     Το παλιό βυζαντινό κάστρο (Φρούριο) έχει τρία διαζώματα. Αναφέρεται ότι υπήρχε τούνελ από το σημείο του τρίτου διαζώματος που περνούσε κάτω από τα τείχη και κατέληγε στην Καλαμπάκα. Το τούνελ αυτό χρησίμευε ως δρόμος σωτηρίας των κατοίκων σε περίπτωση πολέμου. Είδαμε, ακόμη, πώς ήταν το ποτάμι παλιά και το συκγρίναμε με το πώς είναι τώρα. Υπάρχει τεράστια διαφορά! Σήμερα το ποτάμι έχει μικρότερη ποσότητα νερού και δεν είναι καθαρό όσο ήταν παλιά.

  Άλλο αξιοθέατο αλλά εξίσου σημαντικό είναι το πάρκο του Ματσόπουλου. Στην πραγματικότητα το κτίριο λειτουργούσε σαν μύλος τον οποίο είχαν δύο αδέρφια με το επώνυμο Αγαθοκλής. Ο Μύλος λειτουργούσε κανονικά μέχρι που ένας συνεργάτης των αδερφών έκανε λανθασμένες επιχειρηματικές κινήσεις και ο μύλος κατασχέθηκε. Μετά ο μύλος βγήκε σε δημοπρασία και λίγο αργότερα αγοράστηκε από τον κύριο Ματσόπουλο ο οποίος μετά τον θάνατό του δώρισε τον μύλο στο δήμο Τρικκαίων.

      Επίσης, στην πλατεία Ρήγα Φεραίου υπάρχουν τα αγάλματα πέντε νεαρών ανδρών. Αυτοί οι νέοι κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής τύπωναν κρυφά προκηρύξεις και έγραφαν συνθήματα τα βράδια. Κάποια μέρα οι Γερμανοί τους έπιασαν με την βοήθεια Ελλήνων που είχαν πάει με το μέρος τους και τους απαγχόνισαν.

       Από την επίσκεψη αυτή αποκομίσαμε όμορφες και δημιουργικές εντυπώσεις οι οποίες έχουν χαραχθεί στο μυαλό μας. Πιστεύουμε ότι η καταπληκτική αυτή επίσκεψη άλλαξε την ιδέα που είχαμε για την πόλη μας και της προσέδωσε μεγαλύτερη αξία. Γι’αυτό, λοιπόν,  ευχαριστούμε θερμά την κ. Μαρούλα Κλιάφα, αφού με τόσο μεθοδικό τρόπο μας μετέδωσε εικόνες και πληροφορίες της τοπικής μας ιστορίας που ενδυναμώνουν την πολιτισμική και εθνική μας ταυτότητα.

   Η εργασία έγινε από τις μαθήτριες του Β2:

    Κάκια Ειρήνη  –  Μανώλη Δήμητρα   –  Κόκκαλη Ιωάννα

Διήγημα της Λυδίας Παπαγόρα, μαθήτριας Β΄ Τάξης στα πλαίσια του προγράμματος:

“Εργαστήρι δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής” για το σχολ. έτος 2012-13

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός

...Επιτέλους τελείωσα!, φώναξε όλο χαρά η μικρή Ρόζα και τα λόγια της πέταξαν σαν
πουλιά που μόλις ανακάλυψαν σποράκια και έπεσαν πάνω τους. Η νεαρή Ρόζα έτρεξε όλο
χαρά στη μητέρα της κρατώντας κάτι σελίδες με τέτοιο τρόπο που θαρρούσες πως ήταν το
πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο. Η μητέρα της, ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της κόρης της
έτρεξε κοντά της. Η όλη χαρά της Ρόζας οφείλονταν...Πατήστε για συνέχεια...