μια μελέτη από  την Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογο-ιστορικό, (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας απ΄ το Α.Π.Θ.), Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων

Ο  Τζέφρυ  Χέρφ  στην   εργασία  του  «Αντιδραστικός  Μοντερνισμός»  έχει  αποκαλύψει  ένα  από  τα  ισχυρότερα  ιδρυτικά  στοιχεία  του  φασιστικού  φαινομένου, μέσω  του  οποίου  ο  φασισμός  ενδημεί  στις  βλέψεις, στις  προσδοκίες  και  στα  οράματα  του  σημερινού  «μαζο-ατόμου»  και  των  ψυχοδυναμικών  του  δεσμεύσεων: «Ο  φασισμός  στην  Ευρώπη  και  ο  εθνικοσοσιαλισμός  στη  Γερμανία», γράφει, «υπόσχονταν  ομορφιά, αισθητική  μορφή  και  πνευματική  ενότητα  του  έθνους, στη  θέση  του  υλισμού, του  θετικισμού  και  του  άμορφου, άψυχου  και  χαοτικού  φιλελευθερισμού.  Η  ψυχή  θα  μπορούσε  να  εκφραστεί  στο  πολιτικό  όραμα  και  τον  συμβολισμό  του  έθνους  και  όχι  στις  διχαστικές  κοινωνικές  τάξεις  και  τα  συμβιβαστικά  κοινοβούλια».

Η  λέξη  φασίστας  είναι  μια  από  τις  πιο  πολυχρησιμοποιημένες  υποτιμητικές  πολιτικές  εκφράσεις, και  συνήθως  υποδηλώνει  «τον  βίαιο», «τον  κτηνώδη», «τον  καταπιεστικό»  ή  «τον  δικτατορικό».  Αν  όμως  φασισμός  δεν  σημαίνει  τίποτε  περισσότερο  απ? αυτό, τότε  τα  κομμουνιστικά  καθεστώτα, για  παράδειγμα, θα  έπρεπε  πιθανόν  να  ενταχθούν  στην  κατηγορία  των  πιο  φασιστικών  καθεστώτων, αποστερώντας  έτσι  τη  λέξη  από  κάθε  χρήσιμο  προσδιορισμό.Διαβάστε περισσότερα…

Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας απ΄ το Α.Π.Θ.), Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων

Αποφύγαμε  μια  συνολικά  άτακτη  χρεοκοπία ?προσωρινά, βέβαια.  Δημοσκοπικά, κυριαρχεί  το  αίτημα  των  μεγάλων  αλλαγών.  Δεν  υπάρχει, όμως, ούτε  μία  μεταρρυθμιστική  πρόταση  που  να  μην  προκαλεί  τσουνάμι  αντιδράσεων. Η  κοινωνία  επιθυμεί  να  αλλάξει, αλλά  αντιδρά  σε  κάθε  αλλαγή. Δεν  προσφέρει  καν  συμμάχους σ΄αυτή.

Υπάρχει, όμως,  μια  διάσταση  στην  κρίση  που  δεν  την  πολυσυζητάμε  και  δεν  τη  λαμβάνουμε  υπόψη  μας, αλλά είναι  πολύ  σημαντική: η  διάσταση  της  δικαιοσύνης.  Continue reading →

Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας απ΄ το Α.Π.Θ.), Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων

Η  μορφή  της  ομορφιάς  και  το  σχήμα  της  ασχήμιας συμβάλουν  στην  παρουσίαση  ενός  θέματος  μέσα  από  διάφορες  οπτικές, καθώς και  στην  ανάπτυξη  ενδιαφέρουσας  διαλεκτικής. Ως ένα  ζωντανό  εργαστήρι  ιδεών,  δίνοντας  έναυσμα  για  νέους  προβληματισμούς  και  αναζητήσεις, αναδεικνύουν  την  υποκειμενικότητα  της  ομορφιάς  και  της  ασχήμιας, την  ιδιότυπη  σχέση  τους, τη  σύγκρισή  τους, την  αντιθετική  διαλεκτική  σχέση  της  απόλυτης  ομορφιάς?  Την  «παράξενη»  ισορροπία  όταν  συχνά  οι  δύο  αυτοί  πόλοι  μάχονται  μεταξύ  τους, και  ο  ένας  υπερισχύει  του  άλλου  ή  κατά  καιρούς  ταυτίζονται? Τη  συνεχή  διαφοροποίηση  των  εννοιών  του  ωραίου  και  του  άσχημου  μέσα  στην  εξέλιξη  της  ιστορίας  του  κόσμου! 

Όμως πώς  μία  φωτογραφία  περιγράφει  μια  διαφημιστική  ιστορία; Continue reading →

Σύμφωνα με την επιστήμη της Οικοψυχολογίας ανφροντίσουμε τον πλανήτη θα μας φροντίσει κι εκείνος. Αυτή είναι η βασική αρχή της περιβαλλοντικής ψυχολογίας, μιας σχετικά νέας επιστήμης που βλέπει τον άνθρωπο και το περιβάλλον ως ενωμένη ολότητα. Είναι σημαντικό να φέρουμε τη φύση πιο κοντά μας, ακόμη και μέσα στο διαμέρισμά μας.

Υπάρχει μια σχέση αλληλεξάρτησης του ανθρώπου με τη φύση. Όταν ο άνθρωπος πονά, πονά και η φύση και το αντίστροφο. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει. Από τότε όμως που αρχίσαμε να χτίζουμε πόλεις, μεγάλες και μικρότερες, να χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα για τις βόλτες και τα ταξίδια μας, να ζούμε με άλλα λόγια «πολιτισμένα», συνέβη κάτι που άλλαξε ριζικά τη σχέση μας με τη φύση: μας απομάκρυνε από αυτή. Το αποτέλεσμα: Η φύση πονάει και το φωνάζει αλλά εμείς είμαστε πολύ αγχωμένοι και νευρικοί για να την ακούσουμε. Στο σημείο αυτό έρχεται να μας συνδράμει η Περιβαλλοντική Ψυχολογία. Continue reading →

Η  πολιτική και οικονομική σταθερότητα  αποτελεί  στην  παρούσα κρίσιμη χρονική συγκυρία, στην ταραγμένη περίοδο που ζούμε, το  κεντρικό  ζητούμενο  ενός συνετού πολίτη που ακριβοδίκαια ζυγίζει στην πλάστιγγα της καθημερινότητάς του δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στον εαυτό του και το κοινωνικό σύνολο, προσπαθώντας να   διασφαλίσει  την  ομαλότητα, την  κοινωνική  ειρήνη  και  την ασφαλή βιοτή του. Η  ανησυχία  είναι  έκδηλη  στο  κοινωνικό σώμα  για  το  τι  μπορεί  μελλοντικά  να  προκύψει,  αν δεν  επικρατήσουν  η  σύνεση  και  η  μετριοπάθεια  απέναντι στη βία, λεκτική και σωματική.

Η  απόφαση  για  αλλαγή  του  υφιστάμενου  Κώδικα  Ποινικής  Δικονομίας  με  τις  διατάξεις  περί  εγκληματικών, ρατσιστικών-φασιστικών οργανώσεων κινείται  προς  την  κατεύθυνση  της  αποπομπής  τρομοκρατικών και βίαιων πολιτικών μορφωμάτων  από  το  πολιτικό  σύστημα. Μήπως όμως ένα μεγάλο μέρος, αν όχι το μεγαλύτερο της ελληνικής κοινωνίας στην τρέχουσα περίσταση, θεωρεί το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα περισσότερο εγκληματικό, ίσως και πιο τρομοκρατικό από αυτές; Που, ταυτιζόμενο απόλυτα με τη βία της εξουσίας στο θυμικό και βουλητικό των πολιτών, που αν και πιο βελούδινη από τη βία των δρόμων, αλλοιώνοντας ανθρώπινες συνειδήσεις, καταστρέφει ανθρώπινες ζωές;

«Οφείλουμε  να  κινηθούμε  γρήγορα  για  να  απομονώσουμε  τις  ομάδες  εκείνες  που  προτρέπουν  σε  βία, αλλά  και  όσους  τη  χρησιμοποιούν  για  να  επιβάλλουν  τις  απόψεις  τους»  λένε  χαρακτηριστικά  υψηλόβαθμα  κυβερνητικά  στελέχη. Το  πολιτικό κλίμα  ήδη  είναι  τεταμένο  και  κανείς  δεν  μπορεί  να  προβλέψει  τι  θα  γίνει  το   επόμενο  διάστημα.   Ήδη  πολώνεται  επικίνδυνα, ενώ  αρκετοί  κάνουν λόγο  για εμφυλιοπολεμικές  συνθήκες.

Αναμφισβήτητα,  όποιος πολιτισμένος άνθρωπος-πολίτης καταφεύγει στην ωμή λεκτική και σωματική βία για οποιονδήποτε λόγο, χάριν   πολιτικών ή θρησκευτικών ιδεολογιών, αθλητικών  ανωνύμων  εταιριών-χουλιγκανισμών, κατοχής κτημάτων  ή  ζώων, χρήζει, κατά τους ειδικούς,   ψυχιατρικής  παρακολούθησης.

Παράλληλα, μια μέτρια ικανότητα στην  πολιτική  ανάλυση οδηγεί, σχεδόν συνειρμικά, κάθε καλόπιστο, σκεπτόμενο πολίτη στην ακόλουθη υπόθεση:  Έστω  ότι η κυβέρνηση επιβάλλει  την  ποινική  καταστολή  με  τη συλλογική  ευθύνη (γνωστή  μέθοδος στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» εκ  Νυρεμβέργης). Τι άραγε  προκύπτει ως υπόθεση εργασίας για το άμεσο μέλλον: Χωρίς ουσιαστικά, πρακτικά μαθήματα δημοκρατίας, δηλαδή χωρίς αναθεώρηση του Συντάγματος, χωρίς ουσιαστικό εκδημοκρατισμό του  πολιτεύματος  με  περισσότερες  εξουσίες  στο  εκλογικό σώμα,  χωρίς δίκαιη κατανομή των φόρων, χωρίς  δημιουργία  ανάπτυξης-πρωτογενούς πλεονάσματος, χωρίς  δουλειές  και  ελπίδα  στον  κόσμο, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα, χωρίς αυστηρό έλεγχο με όρους και προϋποθέσεις στη μετανάστευση, χωρίς όραμα και στρατηγική και με μεγάλη εγκληματικότητα  (βρισκόμαστε  στις  πρώτες  θέσεις  παγκοσμίως  στη  βαριά  εγκληματικότητα, σε  επίπεδο  Ν. Αφρικής  και  παλιού  Σικάγου),  δεν εξαφανίζεται  η  δυναμική  της βίας.

Η  πολιτική  και  η  οικονομική  κρίση  της  Ελλάδος    απασχολεί  και    εξοργίζει το λαό της.  Είναι  ντροπή  για  τους  Ευρωπαίους  να  μας  συμπεριφέρονται  σαν  να  είμαστε  σκουπίδια.  Είναι  ντροπή  να  χρησιμοποιείται  η  χώρα  μας  για  να  βγάζουν  οι  Ευρωπαίοι  τα  κόμπλεξ  τους.  Από  την  άλλη, δυστυχώς,   δεν  αντιλαμβανόμαστε, πολιτικοί και πολίτες,  ότι  βρισκόμαστε  σε  έναν  μοντέρνο  πόλεμο  κι  ότι  ο  εχθρός  είμαστε  εμείς  οι  ίδιοι  που  δεν  γνωρίζουμε  τις  αξίες  και  τα  προτερήματά  μας. Στις δύσκολες αυτές περιστάσεις δεν  χρειάζεται   πεσιμισμός . Η  μόνη  ελπίδα  είναι  ένα  καινούργιο  σύνταγμα  όπου  θα  ανταμείβονται  οι  αρετές, οι  αξίες  και  η  μόρφωση, που  ονομάζω  «καινούργιες  τεχνολογίες».  Είναι  ο  μόνος  τρόπος  για  να  σταματήσει  η  υλιστική  χιονοστιβάδα που μας  κάνει να  έχουμε  περισσότερη  αγωνία  για  την  επιβίωσή  μας  και  άρα περισσότερες  ανάγκες.  Η  έλλειψη  παιδείας  και  η  αποκοπή  από  την  Ιστορία  μας αποτελούν  τους  κορυφαίους  παράγοντες  της  εθνικής  υστερήσεως. Έχουμε  απολέσει  τη   σχέση  με  την  Ιστορία  που  είναι  η  μεγαλύτερη  αξία  της  ανθρωπότητας  και  όταν  χάνει  κανείς  αυτόν  τον  δεσμό, γίνεται  έρμαιο τυχάρπαστων από οπουδήποτε κι αν αυτοί προέρχονται.

Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας απ΄ το Α.Π.Θ.), Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων

Το  ευρώ, που  υποτίθεται  ότι  θα  ήταν  ο  θεμέλιος  λίθος  που  πάνω  του  θα  χτιζόταν  η  Ενωμένη  Ευρώπη, τώρα  είναι  η  βραδυφλεγής  βόμβα  που  απειλεί  να  τινάξει  στον  αέρα  την  Ευρωπαϊκή  Ένωση, η  οποία  ξεκίνησε  ως  μια  χαλαρή  ένωση  επτά  κρατών  και  σήμερα  είναι  ένας  πανίσχυρος  οργανισμός  27  χωρών, με  τα  φύλλα  συκής  της  συνθήκης  του  Μάαστριχτ  να  έχουν  σκορπιστεί  όμως  στους  τέσσερις  ανέμους  από  τα  κερδοσκοπικά  τσουνάμι  των  αγορών.

Η  Γερμανία  με  τους  δορυφόρους  της  εναντίον  των  ατάκτων  του  Νότου, η  Βρετανία -κατά  την  πάγια  τακτική  της-  μια  στο  καρφί  και  μια  στο  πέταλο  και  όλοι  μαζί  να  προτάσσουν  το  στενό  εθνικό  συμφέρον  και  πολλάκις  το  κομματικό.  Άλλοι  για  να  σωθούν  και  άλλοι  για  να  επωφεληθούν.  Η  μαύρη  τρύπα  του  ευρωβαράθρου, όμως, θα  τους  καταπιεί  όλους.  Και  τους  απελπισμένους  και  τους  αλαζόνες?

Από την άλλη μεριά, η  ελληνική  κοινωνία  βρίσκεται εν  καμίνω.  Το  ένα  κομμάτι  της  υποβλέπει  το  άλλο .Το  κράτος  λεηλατεί  τον  μικροεπαγγελματία  και  αυτός  κλέβει  το  κράτος.  Απόδειξη;  Τι  είναι  αυτό; Φόροι;  Αυτοί  είναι  μόνο  για  μισθωτούς  και  συνταξιούχους.  Μαζί  με  τις  περικοπές?

Αν  σε  κάτι  ο  Μαρξ  κατάφερε  να  συνεισφέρει  στη  μεγάλη  ιστορία  της  πάλης  των  ιδεών, είναι  οι  απόψεις  του  για  την  «πάλη  των  τάξεων».  Σε  αυτό  δεν  μπορούν  να  διαφωνήσουν  ούτε  οι  αντίπαλοί  του.  Φυσικά  και  πρέπει  να  εμπλουτιστούν  τα  κριτήρια  ή  και  τα  στοιχεία  ένταξης  του  καθενός  μας  στη  μία  ή  στην   άλλη  τάξη  και  κοινωνική  κατηγορία.  Ο  παραδοσιακός  «εργάτης»  καλύπτει  ένα  μικρό  ποσοστό  των  εργαζομένων.  Και  η  διεύρυνση  του  τομέα  των  υπηρεσιών, συχνά  τεχνητά, συχνά  παθολογικά, έχει  καταργήσει  στην  πράξη  τη  διάκριση  ανάμεσα  στον  εργοδότη  και  τον  εργαζόμενο.  Ο  μεγάλος  και  αυξανόμενος  αριθμός  αυτοαπασχολουμένων  δημιουργεί  ή  εντατικοποιεί  άλλα  φαινόμενα που  η  πάλη  των  τάξεων  δεν  τα  αφορά.

Δεν  έχει  αναδειχθεί, με  επιστημονική  καθαρότητα  και  πολιτική  εντιμότητα, το  γεγονός  ότι  όλη  αυτή  η  πολιτική  λιτότητας  έχει  θίξει  και  τραυματίσει  ειδικά  τη  μεσαία  τάξη.  Δεν  χρειαζόμαστε  να  αναλωθούμε  σε  δογματικές  ή  ιδεολογικές  αναζητήσεις  και  αγώνες  για  να  περιγράψουμε  και  οριοθετήσουμε  εννοιολογικά  τη  μεσαία  τάξη.  Ας  αρκεστούμε  να  εντάξουμε  σε  αυτή  όλους  τους  μεσαίους  (γιατί  όχι  και  τους  μικρομεσαίους;)  εισοδηματίες  που  πωλούν  την  εργασία  ή  τις  υπηρεσίες  τους: είτε  σε  συγκεκριμένο  εργοδότη, είτε  σε  αόριστο  αριθμό  αγοραστών, είτε  αυτοαπασχολούμενων.

Αρκετά  από  τα  μέτρα, τα  οποία  απλώς  συζητούνται  είτε  θα  ανακοινωθούν, τραυματίζουν  βαρύτατα  τη  μεσαία  τάξη ? αν  δεν  τη  συρρικνώνουν.  Η  αναίρεση  σε  σημαντικό  βαθμό  της  καθολικότητας  της  ιατροφαρμακευτικής  περίθαλψης  και  η  δραστική   μείωση  των  εισοδημάτων  της  μεσαίας  τάξης, ξεστρατίζει  και  εκτροχιάζει  το  κοινωνικό  κράτος.  Η  τυφλή  επιβολή  πλαφόν  στη  φαρμακευτική  δαπάνη αποδομεί  και  ξεθεμελιώνει το  αίσθημα  εμπιστοσύνης  προς  το  κράτος  και  τους  πολιτικούς  θεσμούς.  Και  εγκαθιστά  ένα  διαβρωτικό  συναίσθημα  ανασφάλειας ?τόσο  κραυγαλέας  που  επεκτείνεται  και  στους  άλλους  χώρους.  Η  αποδυνάμωση  και  συρρίκνωση  των  οδών  και  διαδικασιών  πρόσβασης  στην  υγεία και στα κοινωνικά εν γένει αγαθά, σε  συνδυασμό  με  την  πρωτοφανή  ανεργία  μεταξύ  των  νέων, αποτελούν  το  λίκνο  θορυβώδους  άρνησης  της  πολιτικής  που  ασκείται  θεσμικά  και  της  υπόθαλψης  αναρίθμητων  κοινωνικών  εντάσεων έως  και  ρήξεων.

Καταρχήν δεν  μπορούμε  να  αρνηθούμε  τη  λιτότητα  ως  αρχή  και  στόχο.  Ειδικά  σε  ένα  δυσμενές ευρωπαϊκό  και  διεθνές, πολιτικό  και  οικονομικό  περιβάλλον.  Δεν  μπορούμε  να  συγκρουστούμε  για  μέτρα, όπως  αύξηση  του  ορίου  ηλικίας  για  συνταξιοδότηση όταν, μάλιστα, θα  έπρεπε  να  τα  είχαμε  θεσμοθετήσει  πολύ  νωρίτερα και  έγκαιρα. Σήμερα, πια, είναι  πολύ  πιο  εύκολο  να  αποδεχθούμε  τη  λογική  των  αποκρατικοποιήσεων.  Αρκεί  βέβαια  η  διαδικασία  να  είναι  διαφανής, ανταγωνιστική  και  δικαιοκρατική  και  με  αποδεδειγμένο  το  δημόσιο  όφελος.

Μέτρα  όμως  που  προκαλούν  αισθήματα  ανασφάλειας  από  τη  μερική  ή  αξιοσημείωτη  κατάργηση  της  πλήρους  ιατροφαρμακευτικής  περίθαλψης, ή  μέτρα  που  δημιουργούν  στην  πράξη  ανυπέρβλητα  αναχώματα  στην  πρόσβαση  σε  κοινωνικά αγαθά  έχουν  ή  συνεπάγονται  τρία  σίγουρα  κακά: πρώτον, δεν  θα  έχουν  καμία  μακροοικονομική  απόδοση.  Το  αντίθετο, μάλιστα!  Δεύτερον, καταφέρουν  ένα  ισχυρό  πλήγμα  στη  μεσαία  τάξη  ως  παράγοντα  πολιτικής  και  κοινωνικής  ισορροπίας, που  αποτρέπει  ή  περιορίζει  την  οικονομική  και  κοινωνική  ανισότητα.

Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας απ΄ το Α.Π.Θ.), Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων

Η  κρίση  μπορεί  να  παρουσιάζεται  με  τη  μορφή  φυσικού  φαινομένου, αλλά  στην  πραγματικότητα  αποτελεί  ένα  εργαλείο  για  μια  τεράστια  και  απότομη  αναδιανομή  του  πλούτου.  Στον  σύνθετο  καπιταλιστικό  κόσμο  που  ζούμε, τα  οικονομικά  μεγέθη  έχουν  ξεπεράσει  κάθε  προηγούμενο  και  η  πολυπλοκότητα  των  φαινομένων  είναι  τέτοια  που  η  πλειονότητα  των  παικτών  σε  όλα  τα  επίπεδα (πολίτες, επιχειρήσεις, κράτη)  αδυνατεί  ή  δυσκολεύεται  να  κατανοήσει  τη  φύση  της  κρίσης, ενώ  ελάχιστοι  μπορούν  να  εκμεταλλευτούν  τη  συγκυρία. Continue reading →

Μπορεί  το  καλοκαίρι  να  είναι  εποχή  ξενοιασιάς,  ωστόσο  αποτελεί  και  μια  μοναδική  ευκαιρία  ευαισθητοποίησης  και  συνειδητοποίησης  σε  ό, τι  αφορά  την ανθρωπιά, το  ανθρωπογενές περιβάλλον, τον πολιτισμό  και  την  προστασία  του.

Πώς επί παραδείγματι ο πολιτισμός και η ανθρωπιά   περνάει  μέσα  από  την  προστασία  των  τετράποδων? Μια  φωτογραφία  που  θα  με  στοιχειώνει  για  πάντα  εικονίζει  ένα  αδέσποτο  σκυλί  με  ανατιναγμένες  τις  δύο  γνάθους.  Κάποια  ανήλικα  τέρατα  στην  ελληνική  επαρχία  γιόρτασαν  το   Πάσχα βάζοντας  δυναμίτες  στο  στόμα  του.  Μάρτυρες  δηλώνουν  ότι  του  έδεσαν  και  το  στόμα  πρόχειρα  με  ένα  σύρμα, για  να  εξασφαλίσουν  το  θεαματικό  αποτέλεσμα.

Ένα  βίντεο  στο  you tube  δείχνει  τρία  ανήλικα -δεν  είναι  ούτε  δέκα  χρόνων-  που  διασκεδάζουν  κλωτσώντας  επανειλημμένα  ένα  γατί  μέσα  στην  πισίνα  ξενοδοχείου.  Ο  περήφανος  εικονολήπτης  σχολιάζει: «Κυρίες  και  κύριοι, τώρα  θα  μάθουμε  κολύμπι  στο  γατάκι»?  Και  το  πιο  αποκρουστικό  τεκμήριο  της  πεποίθησης  ότι  «δεν  κάνουν  τίποτα  κακό»  είναι  η  βιντεοσκόπηση  των  εγκλημάτων  τους, με  ακόλουθη «δημοσίευση»  σε τοποθεσίες του  Διαδικτύου.  Τα  παιδία  παίζει.  Οι  μεγάλοι  αδρανούν.  Και  μια  γενιά  αργότερα, οι  κοινωνιολόγοι  θα  αναρωτιούνται  πώς  ξεπέσαμε  σε  μια  κοινωνία  υπανθρώπων  που  νοιάζονται  μόνο  για  την  καλοπέρασή  τους.

Για όλους αυτούς τους λόγους η  συμμετοχή  των  παιδιών  σε περιβαλλοντικές, πολιτιστικές  ή  και  σε  φιλο-πολιτιστικές  δραστηριότητες  και  η  δημιουργία  ομάδων  εργασίας αποτελούν  τη  βάση  για  να αποκτήσουν ανθρωπιστικές ευαισθησίες, να γνωρίσουν  τον  περίγυρό  τους, το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον, τα μνημεία ενός τόπου αλλά  και  για  να  βιώσουν  δραστηριότητες  οι  οποίες  μπορούν  να  τα  ευαισθητοποιήσουν  απέναντι  σε  ζητήματα πολιτισμού, ιστορίας, αρχαιολογίας. Τα  παιδιά  συλλέγοντας  το  κατάλληλο  υλικό  αποκτούν  γνώσεις  και  ενημερώνονται, αξιολογούν  τα  ευρήματά τους  και  κουβεντιάζοντας  τόσο  μεταξύ  τους  όσο  και  με  τους  γονείς  τους  μπορούν  να  αποφασίσουν  ή  και  να  υιοθετήσουν  προτάσεις-μέτρα  και  δράσεις  για  ένα  καλύτερο ανθρωπογενές περιβάλλον και για την αποτελεσματικότερη διατήρηση και προστασία μνημείων και αρχαιοτήτων.  Αυτή  η  αλληλουχία  διαδικασιών  -μαθαίνω, νοιάζομαι, συμμετέχω  και  δραστηριοποιούμαι-  είναι  πολυσύνθετη, με  εμπόδια  και  συχνές  απογοητεύσεις.  Αν  κατορθώσουμε  και  δημιουργήσουμε  στα  παιδιά  το  όραμα, τότε  υπάρχουν  πολλές  πιθανότητες  να  τα  δούμε  ενεργούς  αυριανούς  πολίτες.  Έτσι,  μέσω  της  συμμετοχής  και  της  εξοικείωσής  τους  με  έμπρακτες  δραστηριότητες, επιδιώκεται :

• Η  ευαισθητοποίηση  των  παιδιών  και  κατ? επέκταση  της  τοπικής  κοινωνίας  για  τις  αξίες, τη  σημαντικότητα  και  τα  αποθέματα  του  πολιτισμικού  και  φυσικού  περιβάλλοντός  μας.
• Η  ενεργός  συμμετοχή  τους  μέσα  από  προσιτές  και  εύκολες  πολιτιστικές  δραστηριότητες, που  μπορούν  να  πραγματοποιηθούν  μέσα  και  γύρω  από  το  σχολείο  τους  (υιοθεσία  και  συνεχής  φροντίδα  του  περίγυρού  μας).  Γενικότερα, τα  βήματα  ευαισθητοποίησης  κωδικοποιούνται  στα  ακόλουθα:

1. Να  διδάσκετε  λιγότερο  και  να  μοιράζεστε  περισσότερο.  Πιστεύουμε  ότι  είναι  πολύ  σημαντικό  για  έναν  ενήλικα  να  μοιραστεί  τον  εσωτερικό  του  κόσμο  με  ένα  παιδί.  Μόνο  αν  μοιραστούμε  τις  βαθύτερες  σκέψεις  και  τα  συναισθήματά  μας  μπορούμε  να  επικοινωνήσουμε  και  να  εμπνεύσουμε  στους  άλλους  αγάπη  και  σεβασμό  για  τον πολιτισμό, το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον και τα μνημεία του τόπου μας.
2. Να  είστε  δεκτικοί, δηλαδή να  ακούτε  και  να  είστε  πάντα  σε  εγρήγορση  και  να  παρατηρείτε  τι  συμβαίνει  στη  φύση  γύρω  σας  κάθε  λεπτό, γιατί  σχεδόν  πάντα  εκτυλίσσεται  κάτι  ενδιαφέρον  και  συναρπαστικό.
3. Να  είστε  ευαίσθητοι, γιατί  κάθε  ζαβολιά, κάθε  σχόλιο, κάθε  γέλιο, κάθε  επιφώνημα  είναι  μια  ευκαιρία  για  επικοινωνία.  Επομένως, ανταποκριθείτε  στη  διάθεση  των  παιδιών  και  στα  συναισθήματά  τους.
4. Να  κεντρίζετε  την  προσοχή  των  παιδιών  χωρίς  καθυστέρηση  και  να  προκαλείτε  όσο  γίνεται  την  προσοχή  όλων  κάνοντας  παρεμβάσεις, ερωτήσεις  και  επισημαίνοντας  ενδιαφέρουσες  απόψεις, εικόνες  και  ήχους.
5. Να  μη  μετατρέπετε  θέματα  πολιτισμικής  ευαισθητοποίησης, αγωγής  και  εκπαίδευσης  σε  αυτοτελή  μαθήματα.  Αρκούν  η  συμμετοχή  σε  δράσεις  πρακτικής  εφαρμογής  και  το  νοιάξιμο  για  τα  κοινά.
6. Να  εξοικειωθείτε  αρχικά  με  τα μνημεία, τους αρχαιολογικούς χώρους και τα περιβάλλοντα των μουσείων,  παρατηρώντας  τα  προσεκτικά  και  στη  συνέχεια  να  παίξετε  παιχνίδια πολιτισμού και  να  συνομιλήσετε  διότι  υπάρχουν  ανεπανάληπτες  στιγμές  και  εικόνες  που  τραβούν  την  προσοχή  των  παιδιών.

Για  τους  παραπάνω  λόγους  δημιουργούμε  και  συμμετέχουμε  σε  ένα  πολυποίκιλο  πλαίσιο  ουσιαστικών  δραστηριοτήτων  που  δεν  περιορίζονται  μέσα  σε  ένα  σχολικό  έτος, αλλά  έχουν  συνέχεια  και  συνέπεια  σε  βάθος  χρόνου.  Εξάλλου, με  τις  διαδραστικές  δημιουργικές  δραστηριότητες, αλλά  και  με  τη  συνεχή  προσπάθεια:

• Ζωντανεύουμε  τη  γνώση  κάθε  στιγμή.
• Βιώνουμε  τον  πολιτισμό  καθημερινά.
• Είμαστε  κοντά  στην  κοινωνία  συνεργαζόμενοι  και  συμμετέχοντες  στα  κοινά.

Τέλος, αυτό  που  οφείλουμε  να  τονίσουμε  είναι  ότι  οι  εκπαιδευτικοί  και  οι  εμψυχωτές  μπορούν  να  συντάξουν-δημιουργήσουν  τα  δικά  τους  φύλλα  εργασίας, ανάλογα  με  το  μαθησιακό  επίπεδο  των  παιδιών, τις  γνώσεις  που  έχουν  αποκτήσει  για  το  αντικείμενο  ή  τα  σχετικά  πολιτιστικά  ζητήματα, για  τις  ιδιαιτερότητες  και  τα  χαρακτηριστικά  κάθε  περιοχής  που  έχουν  την  ανάγκη  φροντίδας  και  διατήρησης.  Θα  ήταν  ιδιαίτερα  εποικοδομητικό  αν  εκπαιδευτικοί  και  μαθητές  προτείνουν  και  δικά  τους  φύλλα  εργασίας  ή  και  άλλες  δραστηριότητες  τα  οποία  θα  μπορούσαν  να  ευαισθητοποιήσουν  ακόμη  περισσότερο  τα  παιδιά  και  τις  τοπικές  κοινωνίες  για  την  προστασία, τη  διατήρηση  και  την  ανάδειξη  του  τοπικού και ευρύτερα του ελληνικού πολιτιστικού μας πλούτου, φυσικού και πνευματικού.

Continue reading →

O Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής υπήρξε ένας από τους Οθωμανούς σουλτάνους που
έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ανάπτυξη της ναυτικής ισχύος της οθωμανικής
αυτοκρατορίας. Πρέπει δε να σημειωθεί ότι στην προσπάθειά του αυτή στηρίχθηκε σε
μια σειρά εξωμοτών/αρνησίθρησκων χριστιανών ναυτικών διοικητών όπως οι
ελληνικής καταγωγής...  Διαβάστε περισσότερα...

Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα
Βυζαντινής Ιστορίας απ΄ το Α.Π.Θ.), Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων