Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός, (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας απ΄ το Α.Π.Θ.), Δ/ντρια 3ου Γυμνασίου Τρικάλων

Αφορμή για το κείμενο που ακολουθεί, αποτέλεσε η εικόνα που αντικρίζω στην ευρύτερη γειτονιά μου και εν γένει στο δημόσιο χώρο της πατρίδας μας. Γιατί είναι  μια ελληνική μοναδικότητα η καταστροφή του δημόσιου χώρου. Συνηθίσαμε στην ιδέα ότι κάποιοι γράφουν στους τοίχους συνθήματα, άλλοι χρησιμοποιούν μνημεία ως υποδοχείς εκτόνωσης της οργής τους. Πολλοί πετάνε σκουπίδια όπου να ?ναι. Τα πεζοδρόμια στο κέντρο της Αθήνας και πολλών άλλων ελληνικών πόλεων είναι κατειλημμένα από μηχανάκια και γενικώς η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι η πόλη ανήκει στον καθένα που θέλει να την κακοποιήσει  αλλά όχι σε όλους μαζί, γιατί αυτό θα προϋπέθετε σεβασμό στα έμψυχα και τα άψυχα.

Για να «σκοτώσουν» την ώρα τους ορισμένοι, έβαλαν στο σημάδι  δημόσιες εγκαταστάσεις καταστρέφοντας όψεις κτιρίων, μουτζουρώνοντας και «καταγράφοντας»  με μπογιές τις τζαμαρίες και τους τοίχους. Επιδεικνύοντας  οργισμένη συμπεριφορά πληγώνουν το βλέμμα μας και τραυματίζουν ανεπανόρθωτα την αισθητική μας αντίληψη. Σπασμένα ξύλινα σκίαστρα πεταμένα στο χώρο, κακόγουστα γκράφιτι, τσαλακωμένες λαμαρίνες, δίνουν την εικόνα μιας προσχεδιασμένης αντίδρασης που ασκούν ορισμένοι -έφηβοι;- για να εκφράσουν την αντίθεσή τους, σε τι όμως;  Ποια άραγε κίνητρα τους οδήγησαν εκεί; Δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς το λόγο που έγινε αυτό, και μόνο όποιος ή όποιοι το έκαναν μπορούν να «δικαιολογήσουν» την πράξη τους? Μπορούν οι νέοι τις όποιες ανησυχίες τους και τους όποιους προβληματισμούς τους να τους εκφράσουν και να τους εξωτερικεύσουν πιο δημιουργικά και με άλλους τρόπους? Η παιδεία δεν είναι κάτι αποκομμένο από την καθημερινή μας πραγματικότητα, είναι η ίδια η καθημερινή πραγματικότητα. Παιδεία και Πολιτισμός είναι να μαθαίνουμε στο παιδί μας να σέβεται και να προστατεύει τη δημόσια περιουσία. Να αγαπά και να ενδιαφέρεται για το περιβάλλον που ζει. Ψυχή του πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της ψυχής μας. Οι νέοι μαθαίνουν πώς να υπακούν σε κανόνες ζωής, όταν οι υπεύθυνοι ανταποκρίνονται με συνέπεια στην επιβολή των κανόνων αυτών. Να υπάρχει ο πολιτισμός της καθημερινότητας. Γιατί πολιτισμός δεν είναι μόνο να βλέπω μια θεατρική παράσταση το μήνα ή να πηγαίνω σε μια συναυλία. Continue reading →